Zij die me kennen, kennen mijn afkeer van gestichten der massakooppsychose. De patiënten die er rondwaren met hongerige blikken, glinsterende ogen die verraden hoe de aan te kopen waren hen genot zullen schenken roepen bij me een mengeling van meelij en boosheid op.
Van blik tonijn tot breedbeeldscherm, al die zaken schenken blijkbaar genot.
Gisteren kon men ook mij daar vinden na meer dan een jaar. Het moment had ik haarfijn uitgekozen, om toch n...
´t Stond in de sterren geschreven dat er kloterij ging van komen. Het in sterren schrijven is voorbehouden aan de goden vermoed ik want mij is deze kunde onbekend. Zes september 2017 was het startschot van wat een heet najaar zou blijken in Catalonië. U kent die streek wel, vele Noorderlingen passeerden al de Costa Brava en hun met appartementen en drankgelegenheden volgepropte straten en stranden.
Dat dit deeltje van de wereld ook over een eigen reger...
Laat mij niet negatief wezen. Daar zijn de dagelijkse borden en glazen al voldoende mee gevuld. laat mij eens zot doen, en vanop de maan die blauwe bol daar voor mijn neus hangend een keer aanschouwen en beschouwen.
´k Zal beginnen met aanschouwen. Mijn mond valt een beetje open bij zoveel schoonheid, ´t moet gezegd, wonderbaarlijk stil hangt hij daar. Witte slierten die over continenten zweven. En met wat geduld zie ik in een aantal uren tijd het ding o...
Na een halve eeuw in dit bestaan kwam de vraag keihard aan: Wie was hij?
Inderdaad, dacht hij, wie ben ik?
Zou ook hij zijn overlijdensbericht zelf redacteren zoals hij onlangs in de krant las met de woorden: ´Sylvain heeft deze wereld verlaten. Zonder iets nuttigs bij te dragen´.
De vraag wie hij was kwam uit de mond van de ambtenaar die een of ander had in te vullen opdat Sylvain zijn identiteitskaart vernieuwen kon.
Verdwaasd bekeek hij de man. ...
´t Was begonnen zoals bijna alles begint, met een voorval dat een mens uit zijn routine haalt. Een wakker schudden uit de dagelijkse bezigheden die zonder nadenken gedaan worden. Zoals er wel al eens aan de kop gevoeld word of er niet vergeten werd de haren te kammen bij het buitenstappen. Vele dingen doet een mens zonder erbij na te denken of stil te staan. Soms vergeet men zelfs langswaar men gereden of gewandeld is om ergens te raken. Puur uit gewoonte....
Beierende klokken rondom de Ramblas. De kerken kan je niet zien want daarvoor is het een stad. Kerken staan tussen huizen en gebouwen. En handgeklap. Iets wat me jaren terug verbaasde. In Noorderse contreien is totale stilte een eerbetoon, alhier is dat handgeklap. Een ode in de vorm van een ovatie van zij of hij die er niet meer is. En altijd is er een eerste anonieme iemand die moedig de eerste palmslagen in gang zet. En zoals een keitje een berg afrolt ...
Ze kruisten elkaar midden op het zebrapad van de brede drievaksbaan. Vier mensen. Twee moeders, twee dochters. De leeftijden verschilden zo een 30 jaar tussen beide dochters en moeders schatte ik. Eén dochter lag lui met een been hangend uit een koetsje. Iets had ze uitgevreten want de moeder berispte haar.
De andere dochter duwde ook een koets. Maar dan één met grotere wielen. Waar op voetsteunen netjes de voeten waren geplaatst van haar moeders verla...
Uit het dal klinken muziektonen. Het feest bereikt nu het punt waar de meesten wellicht bezopen zijn en YOLO roepen. Plots nog een aantal keren op gang getrokken worden om een wildemans dans in te zetten als plots Queen haar kampioen zijn luid door de enorme muziekboxen bezingt. Langs de graszijden zonder twijfel ontluikende puberliefdes ontstaan. Er hier een eerste onhandige kus word uitgedeeld, daar een al veel te lang uitgestelde kus door twee verlegen ...
Dat het vier in de namiddag was, hoef ik je niet meer te vertellen. Dat je er letterlijk uitgerukt werd uit die buik ook niet meer. Tot vervelens toe aanhoorde je de verhalen van je geboorte. Zoals ieder kind. Zoals ieder mens dat nog steeds met een zweem van verveeldheid en schaamte zijn geboorte moet aanhoren.
Maar tijd kent geen genade, wel geduld. En zonder het te merken is die vergleden. Ik nam je voorzichtig op om je in je wieg te leggen, nam late...
Het witte blad waar ik ooit zo van hield, vol schreef met letters, woorden die een stem hadden voor me, bekijkt me stil aan. Zegt niets meer. De tijden waar ik binnensmonds vloekte dat ik niet ambidexter was en zo met twee handen tegelijkertijd kon schrijven om vooral geen woord verloren te laten gaan, verdwenen.
Almaar meer klonken ze holler. Nietszeggender. De aaneengeregen letters verwerden tot tekentjes. Ze vormden nog wel woorden maar praten deden ...
