't Schijnt een braaf kind geweest te zijn. ' t Huilde zo nu en dan wel om een tiet melk, om de eerste melktand die door het tandvlees boorde, om een darmkrampje, opgewekt door die tiet melk. Verwekt ergens in Duitsland. Geboren ergens in Europa met de stempel illegaal. Hoe je als menselijk wezen, dier, illegaal kan toeven op een planeet zal me altijd een raadsel blijven.
Hij was geboren ergens in de Ardennen. Gewoon schoolgelopen. Wellicht wat slemppar...
Sta ik aan de kassa bij de supermarkt in de rij. Een rij van hier tot ginder. En plots komt een meneer aangezet met een kind. Die duwt dat kind zomaar voor mijn rijkgevulde kar met zuivel, groenten en anders lekker.
Wat is dan de logische reactie? Dat kind afslaan tot bloedens toe!
Zo gedacht, zo gedaan. Kind kreeg me daar een aframmeling die hem heugen zou.
Als metafoor kan deze tellen om de denkzwijze van Netanyahu uit de doeken te doen.
Dat Ham...
Over iets zouden we het met zijn allen eens moeten zijn: De dingen bij hun naam noemen. De uitspraken van de heren politici getuigen van een wereldvreemdheid zonder weerga. Uitgedost en afgestoft door een horde image builders, omgeven door raadgevers en tekstschrijvers, grenst het aan walgelijk wat ze uit hun strot persen.
In Catalonie was er gisteren witte rook te bespeuren, een nieuwe president. Na vijf maanden gehakketak, vluchtende politici, gevang...
Het zou een zondag geweest zijn. Dat leerde me de kalender van het jaar 1946. Voor de rest weet ik de details niet. Niet het uur. Niet het weer. Niet de plek. Wel de stad: Gent.
Ergens vandaag zal het 72 jaar geleden zijn dat mijn vader het lijf van mijn grootmoeder verliet om uit te vogelen wat er daarbuiten allemaal te beleven viel. Zijn eerste pijn doormaken. Zo schijnt het te zijn, dat de eerste ervaring pijn is als een mens de aardkloot wordt opge...
Het eerste zweempje blauw aan de einder kondigde de aankomst van de zon aan. Vanuit het hoge gebouw keek Sylvain met zijn neus tegen het glas gedrukt naar de zee. Deels kon hij hem zien. Een aantal hoge appartementsgebouwen namen een deel van het uizicht in beslag. Tussen twee van die gebouwen zag hij de zee en een reuzenrad. Een gebouw verder stonden dan weer de stalen armen van een of andere atractie die de bezoeker tot kotsens toe vertieren moest.
M...
De glimlach verdween van Sylvains gezicht. Maakte plaats voor een donkere trek. Terug in het heden plots. De glimmende bielzen van de sporen. De zware lucht van deze ondergrondse gang. De gewelven. Het voller stromende perron.
Nooit zou hij haar lach nog horen. Haar stem aanhoren. Haar geur opsnuiven. Ze was niet meer. Het enige bezit dat hij nog had waren de duizenden herinneringen die ze opgebouwen hadden. Zijn grootste bezit. Niet aanraken kon je het...
De opluchting veroorzaakte een kalmte. Niets deed er nu nog toe. Zijn beslissing was genomen. Nog iets meer dan drie minuten. Er zweefde een glimlach om zijn mond. Ontspannen ging Sylvain op een bankje zitten. Het meisje stond nu links van hem. Haar scherm kon hij niet meer zien. Dat hoefde ook niet.
De glimlach kwam er door een herinnering waarbij hij iemand verschrikkelijk gekloot had. Zijn gram moest en zou hij halen nadat iemand zijn wijf geschoffe...
Sylvain nam zijn telefoon uit zijn jaszak. Keek opzij naar het meisje dat nog steeds op haar gelaat beelden van liefde projecteerde terwijl ze naar haar telefoon glimlachte.
Zijn telefoon had geen code. Het ding kon zomaar aangezet. Hij gebruikte het stuk techniek amper. Gebeld werd hij nooit. Nochtans hadden zijn kinderen zijn nummer. Maar die hadden weinig behoefte aan een vader. Ze hadden hun eigen levens te leiden. Hun eigen jongheid nog bot te viere...
Na een halve eeuw in dit bestaan kwam de vraag keihard aan: Wie was hij?
Inderdaad, dacht hij, wie ben ik?
Zou ook hij zijn overlijdensbericht zelf redacteren zoals hij onlangs in de krant las met de woorden: ´Sylvain heeft deze wereld verlaten. Zonder iets nuttigs bij te dragen´.
De vraag wie hij was kwam uit de mond van de ambtenaar die een of ander had in te vullen opdat Sylvain zijn identiteitskaart vernieuwen kon.
Verdwaasd bekeek hij de man. ...
"Je waagt het niet nog een keer!" zegt ze ongerust. Ze kent haar broer.
"Hoezo? Ik hou van je en ik moet jou toch beschermen,"
"Ik hoef geen bescherming, en ik hou ook van jou. Maar niet weer mijn vriendje ondervragen"
"Ik bescherm jou voor je verliefde kop. Want dan ben je verblind en besef je niet wat voor eikeltje je kussen wil."
Helemaal kregel werd ze van hem. Een paar maanden terug had ze voor het eerst een jongen toegelaten haar te kussen. Da...
