´t Was begonnen zoals bijna alles begint, met een voorval dat een mens uit zijn routine haalt. Een wakker schudden uit de dagelijkse bezigheden die zonder nadenken gedaan worden. Zoals er wel al eens aan de kop gevoeld word of er niet vergeten werd de haren te kammen bij het buitenstappen. Vele dingen doet een mens zonder erbij na te denken of stil te staan. Soms vergeet men zelfs langswaar men gereden of gewandeld is om ergens te raken. Puur uit gewoonte.

Maar nu was er iets aan de hand op de werkvloer. Iets wat niet klopte. Iemand had een paar muntjes in het apparaat gegooid voorzien van industriële boterhammen, u kent ze wel, driehoekige kleurige doosjes met een boterham die besmeerd is met iets van niet meteen te achterhalen herkomst, met zakjes chips, stukken chocolade en de u welbekende frisdranken.

Hij kwam het hok uitgestapt met een triomfantelijke blik. Zomaar pardoes was er bij zijn stuk chocolade ook een blik frisdrank mee uit de machine gedonderd. Bij het opentrekken van de bak waar de aangekochte dingen lagen was hem geluk overvallen.

En zoals dat gaat in het leven moet geluk gedeeld. Voor even was er iets gebeurd. Maar zoals dat ook gaat in het leven wil een ander ook wel het geluk proeven. Dus de bal ging aan het rollen. En of. De volgende had tot zijn stomme verbazing zowaar nog meer geluk. Twee blikken frisdrank zomaar gratis ende voor niets. De derde was nog snuggerder, die had namelijk opgemerkt dat er op het digitale venstertje “Tegoed: 4,20” werd medegedeeld. Aldus had hij een gratis zakje chips, twee frisdranken en de centen van de eerste twee gebeurd.

En zoals het ook gaat in dit bestaan kan geen mens zijn mond houden dus was er binnen de kortste keren een smenscholing in het koffiehok, het plunderen kon beginnen. Het mooie aan deze plundering was dat er geen slachtoffers vielen, geen klappen werden uitgedeeld. Integendeel. Hij die aan de beurt was werd aangemoedigt deze reep of gene boterham te proberen te bemachtigen. Tot groot jolijt werkte de machine almaar meer mee. Telkens iets gekozen werd liep het hele vak leeg. Dus de volgende logische stap was kijken in welk vak het meeste stuks zaten. En zowaar, alles donderde eruit.

Toegegeven, ook ik ik nam deel en werd gul bedeeld. Ik deelde alles behalve de boterhammen uit, bekeek de blikken van de gelukkigen. Zij die hypotheken hadden af te betalen, kinderen naar school te brengen, belastingsaangiften hadden in te vullen waren gelukkiger dan op een exotisch strand.

De glinstering in hun ogen verraadde dat het al lang vergeten kind toch nog ergens diep in hen huisde. En dat alles dankzij een stuk techniek dat voor Kerstman meende te moeten spelen.

De donkere woede in de ogen van de jongen die elke dag de machine vult en de opbrengst telt, zie ik wellicht deze ochtend, terwijl eenieder lonkend van zijn werkplek toekijken zal. Hem de plundertocht vertellen zal zeer zeker niet gebeuren.

Was getekend,

TFL