Sta ik aan de kassa bij de supermarkt in de rij. Een rij van hier tot ginder. En plots komt een meneer aangezet met een kind. Die duwt dat kind zomaar voor mijn rijkgevulde kar met zuivel, groenten en anders lekker.
Wat is dan de logische reactie? Dat kind afslaan tot bloedens toe!
Zo gedacht, zo gedaan. Kind kreeg me daar een aframmeling die hem heugen zou.

Als metafoor kan deze tellen om de denkzwijze van Netanyahu uit de doeken te doen.
Dat Hamas duwt daar maar kinderen en moeders die Gaza zone in. Wat kan ik anders dan ze afschieten? Een slachtofferrol die tellen kan. Meneer de president had geen andere keuze dan een mals kogelregentje over de massa betogende Palestijnen te laten plenzen.
Of wacht, betogers? Neen terroristen volgens ene in Belgie toevende ambassdrice Simona Frankel. Het waren terrosisten, alle 55!
En al die terroristen waren vermomd als journalisten, verplegers, kinderen en moeders. Een camouflagetactiek nog nooit vertoond.

Maar goed, onze Didier roept mevrouw op het matje vandaag, waar zij vierkant haar voeten zal aan vegen.

Tom