Over iets zouden we het met zijn allen eens moeten zijn: De dingen bij hun naam noemen. De uitspraken van de heren politici getuigen van een wereldvreemdheid zonder weerga. Uitgedost en afgestoft door een horde image builders, omgeven door raadgevers en tekstschrijvers, grenst het aan walgelijk wat ze uit hun strot persen.

In Catalonie was er gisteren witte rook te bespeuren, een nieuwe president. Na vijf maanden gehakketak, vluchtende politici, gevangenomen politici en een verkiezing verder. Hoera, houzee!
Of toch niet? Hij is een stroman van Puigdemont en xenofoob te noemen. Alwaar de gematigden meteen het woord fascist krijgen opgeplakt door hem, het is met me of tegen me! De afgelopen jaren een parlementarier zonder veel gewicht. Net dat leidde tot van de pot gerukte uitspraken die weinig het grote publiek bereikten. Dat In Madrid woorden als “nazi’s” worden gehoord is ongehoord, daar zijn we het met zijn allen over eens. Dat in Catalonie uitdrukkingen vallen uit de mond van de kersverse pseudo president zoals humanitare crisis is al even ongehoord. Daar zijn we het ook met zijn allen over eens.

Denk ik.

Na de afgelopen jaren een volk in twee te breken, tegen elkaar op te zetten, belandde alles in een politieke chaos. Dat het nu tijd wordt het perverse taalgebruik achterwege te laten lijkt me duidelijk.

Het heeft veel weg van een wedstrijd klodders slijm in elkanders gezicht te spuwen. Heen en weer en terug. Het nieuwe dialogeren?

Zonder in details te treden van wat er gaande is verslikte ik me ontzettend in de woorden humanitaire crisis. Net uit de mond van iemand die obsessief anti-Spaans is. Vervang eendere uitspraak zijner waar het woord “Spanjaard” of “Spanje” in voorkomt door “Catalonie” of Catalaan”, en laat die uitgesproken zijn door de Spaanse regering, dan ging het dak eraf. Werd er naar het Europees gerechtschof van de mensenrechten getrokken, wat ik u brom.

En laat mij duidelijk wezen, beide kampen zijn onzettend fout bezig. Wereldvreemd zoals ik al eerder vermeldde. Nergens bespeur ik bommen hier, vluchtende ten einde zijnde families met hebben en houden, gemartelde burgers, smeulende naar dode lijken ruikende huizen. Dus meneer de nieuwe president Torra: Daal op aard en kijk om u heen.

Maar op aard dalen lijkt niet besteed aan meneer de president. Hij stuurde een briefje naar Madrid: Ik ben de nieuwe president, ajuus want ik heb een afspraak met mijn baas in Berlijn, Puigdemont. Berlijn, steden der steden van het internationale strijdtoneel in de 20ste eeuw. Alwaar in een donker verleden het nationalisme triomfeerde. De gevolgen zijn u welbekend.

Dat Berlijn brengt me naadloos richting Jeruzalem, waar gisteren met veel bombarie een politieke bom werd gedropt. Hij viel al een tijdje fluitend uit de lucht, tot hij gisteren insloeg: De Amerikaanse ambassade werd geopend in Jeruzalem, en dat zouden die Palestijnen geweten hebben. Netanyahu kwam nog net niet klaar, verklaarde Trump nog net niet heilig.

Neerdalend in de wereld van het gepeupel zouden ze 50 dode Palestijnen in een badje van bloed kunnen aanschouwen hebben. Maar het pompeuze diner werd geserveerd na de inwijding, de agenda stond dergelijke uitstapjes niet toe van hunner voornaamheden.

Perversheid in woorden en daden is het nieuwe politieke lokale en wereldtoneel. Leve de vooruitgang. Of terugkeer?

Tom