De kunst van het nippen heb ik nooit geleerd, dacht ik bij het lurken van mijn koffie en het slurpen aanhorend.
De ochtenden achter het klavier, werk en plezier door elkander laten vloeiend, begon ik terug op twitter te gapen. Hier en daar zelfs een olijk commentaartje en zieleroersel het digitale strijdperk ingooiend.

Ik gebruik het nu als kladblok voor nog te schrijven stukken en zaken. Onderwijl ziet mijn lodderoog iedereen alles afkraken. Nieuwe gezichten verschenen, oude verdwenen.

Het gezeik over vroeger was alles beter laat ik achterwege omdat het totale onzin is. Of waren de tijden van heksenwagen en aardappelvreters bij kaarslicht dan zo romantisch? Dingen veranderen. En gelukkig maar, anders toefden we nog steeds in holen en krochten in elkanders haar rossend op zoek naar een flink volgevreten luis, een lekkernij naarvolgens onze voorouders.

Dat we ondertussen de aarde naar de kloten helpen noemen we voor het gemak met een hip Engels uitdrukinkje “collateral damage”. Opgelost.

Nu ik er toch over bezig ben, nog iets gehoord van ´t wicht dat Donald op zijn plaats zette door hem straal te negeren? Iemand nog aan haar gedacht? Jammer, want ´t kind had een punt als een vlijmscherp geslepen potlood. Donald daarentegen kwaakt nog steeds denkende dat hij geslepen is maar is daar zelfs te stom voor.

En de schone kunsten, valt me plots te binnen: “Er wordt hier niets te schoon gekunst! In uw hok gij bedrijvers van nutteloze zaken en onbelangrijk gewauwel en getjingel tjangel op een instrument. Niemand zit te wachten op uw onverdroten gezeik blinkend van onbelangrijkheid! Laten we beginnen met Primark draaiende te krijgen, anders zitten die Bangladeesjes ook maar in hun neus te peuteren en niets uit vreten. En dat is niet hygiënisch voor de volgende vracht te produceren onderbroeken aan 50 cent ´t stuk.

Afijn, welkom in mijn kop alwaar de ene gedachte naar de andere leidt en de warrige chaos zorgt voor natuurlijke serotonine, dat pilletje is overbodig dankzij schrijven.