Vanaf wanneer mag ik mijn mond roeren? Ben ik immigrant na 25 jaar hier of Catalaan? Spanjaard of Barcelonees? Mag ik een mening hebben of moet ik braaf aan de zijlijn staan en me naar de kop laten gooien dat ik er niets van begrijp door een snotaap van 23, die notabene twee jaar na mijn aankomst verwekt werd?
Ja, ik mag dat na al die jaren. Meer jaren toef ik hier dan in het land waar ik geboren ben en opgroeide. En net zoals in dat land van me al eens op ludieke, dan op schofferende wijze nationalisme wordt bedreven, is hier hetzelfde het geval. Beide landen, regio’s zo u wilt, verschillen zoals Pluto en Venus, maar dat zal eenieder worst wezen die nationalist is. De Vlaamse leeuwen wapperden hier vrolijk mee naast de Catalaanse onafhankelijkheidsvlag tijdens de manisfestaties.
Het hoopje biologische cellen dat ik was bij het verlaten van de baarmoeder kreeg een stempel opgedrukt: Belg. Het zij zo, wat orde en organisatie moet er zijn. Geen probleem. Wat ik wel een probleem vind, is dat overtuigingen en trots daar blijkbaar bij moeten en horen. Propagandamachines mijn hersenpap even door de wasmachine halen met cijfergedans en grootse toespraken. Toespraken waarin me wordt verteld dat ik niet vrij ben, bestolen word door anderen. Trots kan ik niet voelen. Want ik bouwde in mijn bestaan, samen met mijn generatie geen bal op. Ik werd geboren in de gouden wieg Europa. Waar alles al opgebouwd was. Net door zij die aan den lijven voelden hoe vrolijk het nationalisme door Europa raasde en alles op haar weg vernietigde.
Dus kom niet aan met hoe u alles hier opbouwde, sociale zekerheid voor malkander bokste, degelijk onderwijs opzette. Want dat deden we niet. Eerlijk is eerlijk.
Toch menen heren politici en fanatici het in onze koppen te willen rammen dat blijkbaar de uithoek waar we toeven de onze is. Eenieder daar met zijn fikken af moet blijven. Blijkbaar is gekloot worden door de lokale politici beter dan de de centrale politici. Een pot nat me dunkt. Binnen 500 jaar ligt de Vlaamse klei er nog steeds, hij is niet van mij, net zomin als de Pyreneeen. Ze kunnen me gestolen worden.
Ik weiger pertinent achter een vlag aan te lopen om politieke redenen.
Ik weiger de uitgekiende propaganda te slikken dat ik bestolen word.
Ik weiger verplicht te worden te moeten kiezen tussen voor nationalisme, van deze of gene zijde.
Ik weiger me de mond te laten snoeren door unionist of separatist.
Ik weiger immigrant te zijn zonder mijn mening te mogen uiten.
Ik weiger me te laten wijsmaken dat een Catalaan beter is dan een Spanjaard.
Ik weiger eveneens het omgekeerde.
Ik weiger een medemens minder te vinden dan een ander.
Ik weiger om niet mijn buurman een zeikerd te mogen vinden.
Ik weiger mijn buurman niet een sympathieke knul te kunnen vinden.
Ik weiger te worden wijsgemaakt dat de kleur van het leer waarvan mijn medemens is gelooid een maatstaf tot oordelen is.
Ik weiger niet van mijn medemens te mogen houden omdat hij ergens elders geboren werd.
Ik weiger dienst aan het nationalisme.
En ik weiger af te breken waar ouders, grootouders zo om vochten, de samenleving waar we nu in leven. Met al haar kleinzieligheden, grootsheden.
Tom