Nu de centrale Spaanse regering de hakbijl bovenhaalde met de wet 155 toe te passen vanaf zaterdag, lijkt de Catalaanse onafhankelijkheidsstrijd gestreden. Hoe dan ook zal iemand de duimen moeten leggen, en zoals het er nu voor staat gaat dat de Catalaanse regering zijn. Geruchten doen de ronde dat er zware druk op Puigdemont uitgeoefend wordt door zijn eigen partij om toch maar voor verkiezingen te gaan. De extreme, anti-kapitalistische, CUP partij schreeuwt moord en brand. Zij willen de unilaterale onafhankelijkheidsverklaring nog voor zaterdag.

Ondanks ik zoals de rest van de mensheid niet over een glazen bol beschik waag ik mij toch aan een voorspelling: Vanaf zaterdag komen er hier en daar rellen. Na maanden van ophitsing en rotsvast geloof in onafhankelijk komt deze koude douche pijnlijk striemend aan. Amper anderhalve week terug was de euforie gedurende acht seconden een ontlading zonder weerga. Zij die onafhankelijk wilden zijn hadden hun gram gehaald. Dat zou de wereld verdomme zien en geweten hebben! Trots!

Na die acht seconden was de verbijstering zo mogelijks nog groter dan de vreugde net daarvoor.

Nu is het rustig dezer dagen in de straten. Business as usual. Maar onderhuids raast bij velen woede, verraden zijn ze en gekrenktheid in hun trots. En die coctail van gevoelens zal geen Bloody Mary zijn maar eer een Molotov. Die de volgende dagen, weken tot ontbranding zal komen om dan uit te doven.

En zoals een ouderling me vertelde, geboren in 1928 tijdens de republiek, vier jaar burgeroorlog meemaakte als kind, de dictatuur, de overgang naar democratie en nu dit: Aan het eind van de rit betaalt altijd dezelfde het gelag: Juan met de sombrero.

Tom

Leave a Reply