“Voiture observé contre direction entre Orange et Valence dans le A31, soyez vraiment prudent!”
Spookrijder opgemerkt.
Ik reageer met de voet van het gaspedaal afhalen en me achter de eerste beste vrachtwagen te haken op het rechtse rijvak, mezelf een stevige extra bumper bezorgend. Als de spookrijder een Engelsman is, rijdt die uiterst links, bedenk ik me. Dan hoor ik binnen weinige seconden de stem uit de luidsprekers op begrafenistoon melden dat metalen zich met een frontale kus in elkaar boorden.
Zou me ook medegedeeld worden hoevelen aan boord toefden van beide voertuigen middels het aantal te vermelden gewonden en doden.

Zijn we niet allen spookrijders in ons bestaan, vraag ik me af aan 90 kilometer per uur achter mijn 30 ton zware vestingmuur rijdend. De dagelijkse stroom voertuigen rijdt de juiste richting uit? Of sommeren die eigenaren hun blikken ook maar naar waar hen geleerd werd wat de juiste richting was? Onder het mom: Go with the flow? De stuurse gezichten achter sturen ziend doen mij twijfelen. Eer lijken ze zin te hebben om met een fikse snok het stuur om te gooien richtig een andere richting, een zelfgekozene.

De radiostem gaat onophoudelijk door met waarschuwen.

Iemand heeft het gewaagd totaal tegen de stroom in te gaan. Sympathie bekruipt me voor diegene. Ik hoop zowaar dat hij niet geklist word. Ik stuur mijn auto een iets naar links van mijn extra bumper om te kijken of ik iemand zie aankomen. Ik wil zwaaien, aanmoedigen, joelen: Ga door vriend! Laat je niets wijsmaken! Ga jij maar je richting uit!
Vrees eer dat hij die het waagde op zijn fout zal gewezen en de juiste richting in gedreven.

“La voiture est arrêté â la hauteur du péage de Montelimar. Il n y a pas plus de risque. Vous pouvez conduire tranquillement”

De wolf is geweken, de schapen kunnen in hun stalen kooien opgelucht verder kilometers vreten. Richting een gerustgesteld geweten, hoe fout de richting ook moge zijn.

Ik geef gas. Bedank met een armzwaai mijn vestingmuur. Vraag me af: Lievens, waar rijd jij heen?

Tom