Vervolg op “Wahlhalla van het hol gekwaak(16)”
Sylvain mikte zijn tot op de filter opgerookte sigaret weg en diepte zijn kaart op die hem toegang tot het gebouw verschafte.
“Nog 1800 seconden!” riep hij toen hij zich op zijn stoel liet ploffen.
“Nog 2 drammers en ik houd het voor gezien vandaag. Kom maar op!”
Een paar kleine hapjes van zijn boterham later kwam de “piep”. Vakkundig het voedsel in de mondholte parkerend rammelde Sylvain zijn welkomstgroet af.
“Dag meneer! De buurvrouw is langsgweest en heeft gezegd dat ze iemand hier zien aanbellen heeft.”
Een man. Zwaar West Vlaams accent en snel pratend.
Sylvain kon nog net op tijd de spontaan in hem opkomende woorden “Est een schone buurvrouw?” inslikken.
In plaats daarvan slikte hij onhoorbaar zijn hap boterham in.
Wat moet ik hier hiermee? Dacht hij.
“Ok meneer. En waarom belt u daarvoor naar ons?”
“Awel meneer ´t is om te zeggen dat ik vandaag een afspraak had met een technieker die langs ging komen om ons Internet aansluiting en televisiedinges te installeren. Maar het toeval wil dat ik net aan het stofzuigen was. En mijn stofzuiger dat is een Nilfisk. Zo nog een ouwe blinkende. Een soort tonnetje. En die maakt een hoop lawaai en ik denk dat het de technieker moet geweest zijn die langskwam en ik dat dus niet gehoord heb. Ik zei nog tegen Mariette, dat is mijn vrouw, zou ik niet beter wat later stofzuigen meiske, maar ja, ons Mariette en iets uitstellen, dan kent u haar niet goed.”
“Neen,” dacht Sylvain. Ik ken uw Mariette niet, en zo te horen wil ik ze ook niet kennen. De kerel bleef maar ratelen. Het merk van zijn stofzuiger was nu al gekend, hoeveel decibellen aan zuigkracht het ding ontwikkelde en de naam van deze meneer zijn vrouw.
“Dus daarjuist komt de buurvrouw en die belde aan,” ging de man verder.
“U had dus gedaan met stofzuigen vermoed ik want haar hoorde u wel?”
“Voilá, ik was het stof aan het afdoen toen, want ons Mariette en stof dat is water en vuur hé meneer!”
Sylvain kon zijn oren niet geloven. Hoe kwamen mensen erbij naar een klantendienst te bellen en dergelijke dingen te vertellen? Sympathie voor deze meneer overviel hem. Ook meelij. Want Mariette leek hem een kolonel in haar huis die geen tegenspraak duldde. En die bovendien ondanks haar bevel dat haar man stofzuigen moest nog eens de schuld op hem afschuiven zou dat de bel niet werd gehoord.
“Dus ´t is om te vragen of u die technieker kan bellen dat we wel thuis zijn. Dan zal ik zeker opendoen.”
“Dus u heeft gedaan met poetsen meneer?”
“Ja, inderdaad. We gaan stil zijn zodat we de bel horen.”
Sylvain amuseerde zich kostelijk met dit gesprek. Kreeg bijna zin om te vragen aan die kerel of hij de aardappeltjes al had geschild.
“En wie bent u meneer? Heeft u een klantennummer of naam?”
“Oei. Dat klantennummer! Wacht eventjes. MARIETTE!!! Dat klantennummer van dat Internetdinges, weet gij waar dat ligt?”
Sylvain zag het voor zich, Mariette die alle schuiven van haar net afgestofte dressoir opentrok. Tussen stapels facturen, een blikken koekendoos met oude familiefotos en kortingsbonnen driftig vloekend zoekend.
“Wacht eventjes hé meneer. Mariette is aan het zoeken.”
“Doet u rustig meneer,” antwoordde Sylvain. Het was 17.20. Nog 600 seconden.
Ergens in de woonkamer werd een triomfantelijke kreet geslaakt. De man gaf meteen de verklaring voor die uitroep.
“Mariette heeft het gevonden meneer!”
Sylvain begon de slappe lach te krijgen. Na acht en een halfuur aan een telefoon de meest onzinnige dingen aanhoort te hebben werd een mens melig.
“P8840869”
“Ik heb Mariette gevonden meneer, Mariette De Praetere, juist?”
“Ja, heel juist!”
Na wat opzoekwerk zag Sylvain dat de technieker om 16.05 inderdaad langs was geweest. “Klant was afwezig” las hij in het log.
“Meneer, wat ik kan doen voor u is een nieuwe afspraak inplannen. Vandaag zal helaas niet meer lukken.”
“Komen daar extra kosten bij?” ietwat verontruste stem nu.
“Neen meneer, geen zorgen.”
“Aha! dat is goed!” Opluchting alom.
Sylvain zag Mariette in zijn gedachten goedkeurend knikken. Haar man was deels ontsnapt aan een tirade over stofzuigen en langskomende techniekers die tweemaal betaald moesten worden.
“Het kan volgende week dinsdag meneer, in de namiddag. Past u dat?”
“Nog zo lang?!”
“Eerder kan inderdaad niet.”
“Dan zal dat wel zo moeten. Mariette keek zo uit vanavond om naar tv te kunnen kijken.”
Op de achtergrond hoorde hij de pinnige stem van het wijf als een op hol geslagen AK47 die een magazijn kogels leegvuurde.
“Nog zo lang?” en “Kan dat niet eerder?” en “Gij met u stofzuigen ook altijd!”
Sylvain deed het nodige opdat deze arme drommel zijn afspraak gemaakt werd en bevestigde hem dat.
Hij kon de drang niet weerstaan om bij het afsluiten van het gesprek heel enthousiast te zeggen: “En de groeten aan Mariette meneer!”
“k Zal dat doen meneer! En bedankt hé!” zei de man luid en haakte in.
Sylvain lachte breeduit.
“Onzen heer heeft rare kostgangers!” Riep hij luidop.
Een paar collega’s keken op. En glimlachten vragend. Grappige gesprekken waren een welkome afwisseling voor de veelal bozige woeste klanten.
“Vermaelen! Pinten?”
“Ik kom eraan! Dit nog even invullen op het log. Bestel maar alvast.”
“Volgende metro: 3m 10s”
Tom