Vervolg op “Het walhalla van het hol gekwaak(17)”
Uit de donkere holte werd een zacht gerommel hoorbaar. De metro kondigde zich aan middels het zingen van een zacht zinderend lied over de gespannen kabels. Verwonderd keek Sylvain naar de klok. Nu al? Die toonde 2m 51 s. Het was het metrostel dat de tegenovergestelde richting uitging. Sylvain zou nergens meer heen gaan.
Gespannen tuurde hij de tunnel in en zag in haar keel twee witte schijnsels. Als naderende ogen. Halverwege het perron stond Sylvain. Het gevaarte kwam plots het zwarte gat uitgedoken. Hij kon de bestuurster zien in haar cabine. Ook een medemens dat voor luttele centen dagelijks opstond, het haar uit het doucheputje peuterde met een tandenstoker, zich kleedde, parfumeerde. Een wezen met driften verlangens en dromen.
Haar ogen gleden langs de mensen die aan de overkant van het perron stonden. Zou ze bij elk station dat ze binnenreed spanning voelen? De angst dat iemand het in zijn kop zou halen diezelfde kop voor haar rijtuig te storten?
Ingespannen probeerde Sylvain haar blik te op te vangen.
Niets kon hij er in waarnemen. Ze was te ver. De gewelven vulden zich met het geluid van knarsende remmen. Met een kleine schok kwam het gevaarte tot stilstand. Spuwde een deel van haar inhoud uit, slikte wat op het perron stond te drummen gulzig op. Tijdverlies was geen optie.
De korte nijdige pieptonen kondigden het sluiten van de deuren aan. Een paar laatkomers sprongen nog net tussen de zich sluitende deuren. Een enkeling kwam te laat en werd geconfronteerd met onverbiddelijkheid. Gesloten deuren. Door de ramen kon hij de gelaten zien van diegenen die dachten: Ik haalde het. Hier en daar een ietwat smalende blik viel hem ook ten deel.
Woede om zich belachelijk voelen overviel meestal de arme dompelaar die deze blikken te slikken had. Een enkeling schopte soms hard tegen een wegrijdende wagon. De meesten gingen snel zitten en wilden zo snel terug onopvallend in de massa opgaan.
“Volgende metro: 2m 50s”
Tom