Vervolg op “Het walhalla van het hol gekwaak(6)”
Sylvain vloekte onhoorbaar. “Godver, hoe kan ik deze kerel helpen?”
De onmacht die hem bekroop maakte hem woest.
“Meneer, kan u bij de decoder vanuit uw rolstoel?” vroeg hij op rustige toon.
“Ja, dat moet me lukken.”
“Doet u rustig, als u bij de decoder bent vertelt u me dat dan even.”
Sylvain hoorde gestommel. De man ademende zwaar. Het kostte hem overduidelijk moeite.
“Ik ben er, wat wilt u dat ik doe?” hijgde de man.
“Dat u eerst op adem komt meneer,” zei Sylvain. Hij veegde vierkant zijn voeten aan de tijd die verstreek. Al had hij zijn ganse shift nodig om deze man te helpen.
Het gekwaak om hem heen hoorde hij niet meer. Hij zat in gedachten bij de man.
“Het spijt me dat ik zo traag ben,” kwam een op adem gekomen stem op verontschuldigende toon.
“Nooit sorry zeggen als daar geen reden voor is meneer. En u heeft geen enkele reden om sorry te zeggen.”
“Meneer, als je afhangt van anderen rest je weinig anders dan voor alles wat er voor je gedaan wordt te bedanken en sorry zeggen voor de overlast die je veroorzaakt,” zei de man.
“U veroorzaakt mij geen overlast, dus no sorries!” glimlachte Sylvain. Een glimlach hoor je door de telefoon was hem ooit tijdens de opleiding verteld.
“Op adem meneer?”
“Ja,” De man klonk wat opgeluchter. Hij voelde dat Sylvain hem wilde helpen. Hij tegen een mens sprak en geen ongeïnteresseerde stem die zo snel mogelijk van hem afwilde.
“Kan u bij het stopcontact?”
“Ik kan proberen.”
Sylvain wachte geduldig. Ging achterover zitten met in elkaar gestrengelde vingers zijn achterhoofd ondersteunend. Strekte zijn benen en sloot zijn ogen. Luisterde.
“Ja, ik kan erbij. Uittrekken?”
Sylvain dacht na. De goede procedure was eigenlijk het toestel uit het stopcontact halen, meteen terug insteken en dan vliegensvlug twee knoppen tegelijkertijd induwen een halve minuut lang om het ding te laten recette.
“Haalt u hem even uit de stekker, en stop hem er weer in. Eens zien wat er gebeurt.”
Veel te omslachtig en moeilijk leek het hem toe om deze man te vragen een reset uit te voeren.
Gespannen wachtte Sylvain af. Hij zat te duimen dat de man een opgeluchte “Ja! Werkt” zou roepen.
“Niets meneer,” zei de man met vermoeide stem. “En nu?”
Geen wapens had Sylvain nog ter zijner beschikking om deze sloeber te helpen op dit eigenste moment. Hij moest de man een dag of twee dagen veroordelen tot een stil huis. Dit nieuws brengen viel hem zwaar. Het maakte hem alleen maar woedender.
“Meneer, ik ga een technieker langs sturen. Maak nu uw dossier op en zet er vaart achter.”
“Kan die vandaag nog komen?”
Na wat info hier, data daar ingevuld te hebben om het dossier van deze man aan te maken kon Sylvain de kalender met beschikbare dagen en uren zien. Overmorgen was de eerste vrije datum. In de namiddag dan nog.
“Godver!” vloekte hij luidop.
“Wat?” vroeg de man verbaasd aan de andere kant van de lijn.
“Dat ik pas overmorgen een technieker kan sturen godverdomme. En ik dat zwaar klote vind, u recht heeft op werkende zooi en niet op een stil huis!”
Het kon Sylvain geen bal schelen dat dit gesprek opgenomen werd. Soms zelfs live meegeluisterd door oversten die beoordeelden. Ze konden zijn kloten kussen.
“Dat is een drama voor me. Kan het echt niet eerder?” vroeg de man zonder veel hoop.
“Neen, schandalig genoeg niet.”
“Is goed dan. Overmorgen, Ik heb nog een oude radio die het doet. Zet die dan op. Is tenminste iets,” zei de man op troostende toon. Niet alleen een glimlach bleek te horen zijn maar ook een grimas van woede. De man zat zowaar Sylvain tot rust te brengen terwijl hij diegene was die de kloterij te slikken had.
Een paar klikken om de afspraak vast te leggen later nam Sylvain afscheid van de man. Het tevredenheidsonderzoek liet Sylvain voor wat het was. Indien het gesprek toevallig uitgepikt werd om te beoordelen zou een nul op het rekest volgen.
Hij hoopte diep dat dit gesprek gekozen werd.
“Kom maar op!” dacht hij baldadig.
“Volgende metro 3m 50s”
Tom