Anne-Marie bekeek de enveloppe boven op het stapeltje manuscripten. Het met de hand geschreven adres was duidelijk leesbaar en bijna zwierig. Ze draaide hem om en keek naar de afzender. Een adres ergens in een stad. Het maakte haar benieuwd naar wat deze schrijver te verkondigen had. Anne-Marie las alles, hoopte altijd schoonheid te vinden. Ze scheurde de enveloppe open en haalde er de stapel aan elkaar geniete vellen papier uit. Tot haar stomme verbazing zag ze dat het ganse manuscript met de hand geschreven was. Wat voor mafkees doet vandaag de dag nu zoiets, dacht ze met een zweem van bewondering. En hij rookt. Door de jaren heen wist ze dat papier geuren afscheidde van wie ermee in aanraking was geweest. De drukproeven van de mevrouw die elk jaar een stationsromannetje schreef, roken altijd naar een zwaar parfum. Een oudere dame die ook rookte. Een andere vaste klant moest een smoezelige slordige vent zijn. Nog nooit had ze hem gezien maar de te corrigeren teksten zaten altijd onder de vlekken. Hier eens ketchup, daar een koffievlek. Een niet- roker. Wel zweethanden. De hobbelige vlekjes op het papier hier en daar toonden dat. Ze snoof aan het papier dat ze zonet uit de enveloppe nam. Behalve de rook, rook het sterk. Naar man.
Hoe ruikt een man dan? vroeg ze zich af. Naar een houtvuur waar een fontein van gensters de hoogte inschoot om zich te vermengen met de nachtelijke sterren, ergens in Noorse bossen in de herfst, omgeven door gras en mos, bergachtig, ondoordringbaar, woest. Ontembaar. Ze glimlachte verwonderd om dit uit het niets opduikende beeld want geen man die ze kende rook zo. Het handschrift was aangenaam om te lezen. En hoe de schrijver ervan zo recht op dit ongelijnde papier kon schrijven was haar een raadsel. Ondanks ze al jaren gestopt was met roken, kreeg ze zin in een sigaret. Ze ging rechtop zitten, leunde voorover, haar rechterelleboog op tafel plantend en haar hand op haar wang plaatsend. Met de andere hand schikte ze het manuscript een ietsje schuin en begon te lezen