Beteuterd keek hij naar zijn leuter. Met een diepe zucht stapte hij uit de douche en droogde zich af. Zijn opgerichte lid zoveel mogelijk negerend.

Al 20 dagen moest hij haar fysiek missen. In zijn agenda had hij zijn vrijdagnamiddagafspraak gewist. De wekelijkse huur van vrijdag op zaterdag van het vakantiehuisje net buiten de stad geannuleerd. Skypen met haar kon niet want hij was nu ganser dagen omringd door zijn vrouw en kinderen. Enige wat nog kon was whatsappen. Gelukkig zat zowat elke huisgenoot dat te doen als er niet gegeten werd of opgeruimd.

Zijn vrouw bekijkend waarmee hij al een aantal jaren niet gevreeën had, kon alleen maar zijn zin naar haar die ook opgesloten zat een aantal kilometer verderop aanwakkeren. Niet dat zijn eega meteen lelijk was. Ze was door de jaren heen gewoon een medebewoonster geworden. Ze bestierden samen het bedrijf genaamd familie.

“Dek je de tafel?” hoorde hij de stem van haar waarmee hij 3 kinderen had verwekt. Ze was geen onlief mens. Had haar eigen kledingzaak. Al een aantal jaren leefden ze totaal los van elkaar. Hij elke dag rond achten vertrekkend naar de autodealer waar hij als mechanieker werkzaam was. Zij elke dag rond halftien naar haar kledingzaak die om tienen openmoest.

“Ik hoop dat dit snel voorbij is verdomme. Verlang naar je lijf!” tikte hij op zijn telefoon. Welke emoticon zal ik erbij zetten? dacht hij. Hij koos voor een gezichtje met druipende mond en tikte “verzenden”.

“Ik kom,” riep hij naar zijn ongeduldig wordende vrouw in de keuken. Die drie koters voeren ook geen klap uit! mompelde hij bozig. Waarop hij zich meteen schuldig voelde om deze gedachte.

Wordt morgen vervolgd.

TFL