De wereld werd de speelbal van Qatar middels voetbal. Zoals een door de verdediging gebroken aanvaller genadeloos de bal een trap geeft om die in de winkelhaak te mikken, heeft Qatar de wereld bij zijn ballen vastgegrepen.

Het ganse traject dat tot deze apotheose van schaamteloze tirannie leidde was er één om u tegen te zeggen. Geplaveid met smeergeld, kalafali, kreupelen en doden. En het aantal doden op zich is niet het enige wat er toe doet, cijfergedans dat soms tot sensatie leidt is triest in deze. Wat er wel toe doet is dat er nogmaals bewezen moest worden hoe de mens zichzelf door de geschiedenis heen telkenmale kan overtreffen in wreedheden.

Ondanks ik van een goede pot voetbal kan genieten kijk ik niet. Niet omdat ik dat standpunt inneem. Neen, uit het hart. Uit het gevoel van wat de Belgische selectie van zijn shirts moest afhalen om een veld te mogen betreden: Liefde. Love.

Het lukt me niet de protserige stadions te zien zonder dat ik uit de voegen van de betonnen mastodonten bloed zie sijpelen. In de wit bekalkte trappen van de tribunes verbleekte beenderen ontwaar.

Het lukt me niet de Saudische kroonprins Mohammed Bin Al Salman in zijn loge naast FIFA bons Gianni Infantino van zijn thee te zien nippen. De nog te kronen prins die de moord op journalist Jamal Kashoggi beveelde in de Saudische ambassade van Istanbul.

En ondertussen gaat het perfect georkestreerde met de voeten treden lustig verder. Een land nog kleiner dan Vlaanderen strekte de hand uit naar de wereld en greep het bij zijn ballen. De aardkloot stevig in een greep.

De kapiteinsband met lgbtiq kleuren komt op een gele kaart te staan indien gedragen ondanks eerder overeengekomen verdragen. Het toegestane drinken van alcohol 48 uur voor de aanvang van dit schouwspel verboden. Zoals eerder hier geschreven: Georkestreerd. Uitgekiend.

En de wereld buigt. Doet knievallen. Knikt. Aanvaard.

En voor zij die wel kunnen genieten van dit tornooi, wens ik met liefde het genot van deze sport.

TFL