Het zolderkamertje leefde. de houten ongeïsoleerde gebintes van het dak kreunden en zuchtten bijwijlen. De dakpannen schuurden over het hout. Dan een aantal milimeter naar links, dan naar rechts. De nabijgelegen industrieweg was de muzikant van mijn kamer. De bespeler van het houtwerk en dakpannen, zijn gitaar, drum en klarinet.
De voorbijdenderende vrachtwagens deden alles trillen, bij stormweer was er een tweede muzikant die de kamer bespeelde.
De straat...
Wat allesbehalve een marteling was, wat dat plassertje van mij betrof, was het onlangs tot leven komen ervan. Zomaar pardoes tartte het alle wetten van de zwaartekracht en wees het naar het plafond. Het kon meer dingen dan overtollig vocht evacueren.
Een rekenkundig wonder was het. Bij het zich op gang trekken leerde ik dat het ook afgetrokken kon en met het resultaat wat het produceerde vermenigvuldigt naarvolgens God's boodschap. Nog veel te leren had ik...
Het tijdsgebrek om zich om mij te bekommeren, los van zijn totalitaire regime had ook zijn voordelen.
Het gaf me vele uren tot lezen. Een plek in de woonkamer werd mij niet toebedeeld. Na de dagelijkse douanecontrole, was verbanning naar mijn bunker de gewoonte. Nog tweemaal zou ik die mogen afdalen. Een eerste maal om zes uur. Avondmaal en schotels wassen. Een tweede en laatste maal om halfnegen. Pissen voor de nacht en wat etterbuilen laten openbarsten....
Of ik kon gaan zitten. Tuurlijk kon ik dat, willen was een ander verhaal. Toch deed ik het. Tenslotte was ik zelf komen aandraven met de vraag om het leer van mijn lijf aan de keurende blik van een arts te onderwerpen.
Geoordeeld werd dat een apparaat dat stoom op mijn gezicht blazen moest. Het openen van de poriën zou het gevolg zijn. Na vijftien minuten gestoomd te zijn kwam een verpleegsters voorzien van naald en schaaltje naast me staan. De leuning van...
De reden waarom de natuur besloot mijn gezicht te tooien met etterbuilen is me altijd een raadsel gebleven. Mijn gelaat kwam tot bloei. Tot bloedens toe, trotse witte punten ging ik te lijf met vingernagels tot ze kraters verwerden die fier mijn huid teisterden.
Dusdanig erg, dat ook hij die weinig tijd had het opmerkte en ik zonder chronometer naar het Akademisch Ziekenhuis kliniek mocht pedaleren. Aldaar de vraag neerlegde of naar dat maanlandschap smoel...
Op woensdagnamidagen had ik een tweede tijdrit te rijden. De halve schooldag die de jeugd toebedeeld werd zorgde ervoor dat de videoklok haar genadeloze cijfers 12:25 hoorden aan te geven om niet in de stront te raken.
Edoch zorgden woensdagen ook voor een 120 minuten durende vrijheid. Van 14:00 tot 16:00 werd mij een bezoek aan de stadsbibliotheek toebedeeld. In het centrum van Gent toentertijd nog aan de Kouter gelegen. Een plein net naast de winkelstraa...
Een aantal uur later leegde ik mijn schooltas, de speurende ogen van mijn vader volgend naar iets illegaals wat er niet was. Het illegale zat in mijn onderbroek gestopt. Naast mijn sinds kort tot leven gewekte lid. Een zakje snoep. Gepikt.
Bedreven was ik in het pikken geworden. De meute die de buurtwinkel binnenviel net nadat de schoolbel het bevrijdingssignaal loeide waren mijn vooruitgestuurde troepen, hun manoeuvres hielden de eigenaar meer dan voldoe...
Mijn verwekker was te druk met ziek te zijn om zich te bekommeren om andere zaken. Een voltijdse job had hij eraan. Zoals de Vlaam weleens roept dat hij een noeste arbeider is en dag en nacht werkt, was dit in mijn vader zijn geval een waarheid als een koe.
Dag en nacht was hij druk met ziek te zijn. Ik, druk met zijn bevelen uit zijn gezichtsveld te blijven als ik daarin verscheen.
De luttele minuten geschonken aan opvoedkunde werden besteed aan het uit...
De wereld werd de speelbal van Qatar middels voetbal. Zoals een door de verdediging gebroken aanvaller genadeloos de bal een trap geeft om die in de winkelhaak te mikken, heeft Qatar de wereld bij zijn ballen vastgegrepen.
Het ganse traject dat tot deze apotheose van schaamteloze tirannie leidde was er één om u tegen te zeggen. Geplaveid met smeergeld, kalafali, kreupelen en doden. En het aantal doden op zich is niet het enige wat er toe doet, cijfergedan...
Ik weet niet om hoe laat hij geboren werd. Dat wist mijn grootmoeder ongetwijfeld. Die zal wellicht de seconden geteld hebben om verlost te raken van de pijn die het wicht dat haar buikspieren, heupen en ruggegraat teisterde.
Maar zij is ondertussen ook alweer 16 jaar geleden het bestaan van god en duivel gaan uitvogelen. De boreling die ze toen baarde deed dat bijna 17 jaar geleden.
Maar vandaag zou het dus een heugelijke dag moeten zijn. Want tradities...
