Een regelrechte rotnacht achter de rug heb ik. De warmte en de denkspier spanden samen tegen het lijf. Niet slapen zult gij, beslisten beide. En zo geschiedde.
´t Is de tijd van het jaar waar ik al een week hem zie liggen op dat ziekenhuisbed. Of ze nog moesten doorgaan met beademen en antibiotica toedienen, werd gevraagd. De kans tot alweer een longontsteking overleven was 2 procent. Vechtend voor het leven kon je het niet noemen, daarvoor was hij te lam. Al 20 jaar beweegt het niet, dat lijf van hem. Ogen kunnen draaien. Hoofd kan ook nog ietwat naar links en rechts maar dat is het. Praten verloopt moeizaam en bijwijlen onverstaanbaar. MS is een wrede vijand. Laat maar, was het antwoord op de vraag van de witgejaste meneer. ´t Was voldoende geweest.

Maar elk jaar herhaalt deze laatste week zich in mijn hersendrab. Om vandaag, 1 juli, tot een eind te komen. De dag dat die de laatste zou worden na jaren stilzitten. Zijn leven kon samengevat als een filmbeeld. U kent ze wel, de beelden waar iemand op een bank zit en in versnelde opname de wereld om hem heen razendsnel ziet voorbijrazen.

De dag dat mijn ouweheer zijn laatste adem uitblies nu 14 jaar terug. Nog even wachten met herdenken ouwe, ´t was pas om 21:14 dat je je laatste spasme in mijn armen had.

t´Wordt een lange dag.

Hou van je pa. Het ga je daar goed in de hemel of de hel. Geen idee heb ik agnost zijnde wat er na dit komt. Of er iets komt.

TFL