De dorpsgrenzen zijn afgesloten sinds deze ochtend 6 uur. Tot maandag 6 uur. Ook mag ik tijdens de week Catalonië niet uit. Perimetrale sluiting luidt de term, ´t kind moet een naam hebben.
Om een of andere reden meende ik dat te moeten twitten. En zoals dat gaat zijn er dan mensen die ook weer meteen iets menen te moeten menen. En ja hoor. seconden later was het zover:

– Ooit noemden we zoiets een politiestaat.

En zoals elk goed gesprek voor mij begint met luisteren, luisterde ik. Maar er kwam niets meer. Dus keek ik naar het zinnetje:

“ooit”

Dus blijkbaar had deze mens ooit de ongemene gruwelijkheden van een politiestaat beleefd. of was hij net terug van Belarus? Alwaar hij de politiebrutaliteit aan den lijve ondervonden had? Was hij lukraak van de straat geplukt en naar een ondergronds krocht gebracht? Daar uitgekleed en een paar electriciteitskabels tegen de teelballen aangekletst?
Eenieder krijgt bij me het voordeel van de twijfel. Wel blijf ik kritisch. Twijfel bekruipt me of ik het bij het rechte eind heb dat deze meneer dit overkwam. ik beken schuld dat ik het wellicht mis heb.

“noemden we zoiets”

Blijkbaar sprak deze mens uit naam van meerderen bedacht ik me. Zouden ze dan met een hele groep Belarus ontvlucht zijn? hadden ze hem gevraagd woordvoerder te zijn? mogelijks waren natuurlijk hun stembanden aan flarden geschreeuwd door de electriciteitskabels op hun kloten. Dan was hij er al bij al goed van afgekomen. had de diender behorende tot de politiestaat een iets empathie vertoond. Of heb ik het nu alweer mis? het is me wat vandaag met dat fout denken vandaag. Een tweede misser vraagt om excuses, die ik dan ook maak bij deze.

“Politiestaat”

Zonder opgaaf van een gerede reden mensen in hun huizen opsluiten, aframmelen bij het minste of het ginste, een systeem van klikkers opzetten die de buurman, vrouw in het snotje houden om eender wat ze mogelijks aan foute dingen verkondigen aangaande het heersende regime, lijkt mij inderdaad een politiestaat.

Of ben ik nu voor de derde keer fout dat er nu een reden is om een poging te doen dat we niet met zijn allen vrolijk een virus oplopen? Zo eentje waar je vrolijk ligt van kapot te gaan rochelend en slijmen ophoestend en stikken in je eigen opgevende longen? toegegeven, ik heb het hier over een groep mensen die in het verleden heersten over de aardbol. Te oud om nog sterk te zijn als zij visite krijgen van het virus.

De iets jongere generatie van rond en omtrent de 50 wordt zwaar ziek als ze pech hebben maar maken een goede kans het te overleven.

Voor zij die zich zorgen zouden maken dat ik in Catalonië in een politiestaat leef kan ik u geruststellen. Deze ochtend ging ik boodschappen doen, geen flik of diender gezien. Ik deed mijn wekelijkse rookwaar in, geen blauw uniform gezien. geen stokslagen of electriciteisdraden tegen mijn kloten werden gehouden.

Ik dacht zittend in mijn schrijfhol:

Zullen we nu dan beginnen
Tot het einde van dit bestaan
met in elkanders liefde op te gaan?

Was getekend
TFL