´t Is vandaag 3 jaar. En dat werd niet vergeten. Apart werd hij geroepen. Weggehaald van zijn bureeltje, versierd met telefoon, twee schermen en een klavier. 152 identieke plekken als de zijne waren er. Elkeen had het een touch van verpersoonlijking gegeven middels een eigen koffiemok, kiekje van de geliefde of foto van een lang geleden trektocht.

Vandaag was hij de uitverkoren die in de bloemen zou gezet worden. Drie jaar zat hij daar zonder te morren. Zij die dat wel meenden te moeten doen, morren dus, werden binnen de drie maanden vriendelijk doch beslist verzocht het pand te verlaten. Sinds links wat beters had te doen dan een oogje in het zeil te houden wat arbeidsomstandigheden en lonen betrof, voelden velen zich in de steek gelaten.

De beloning om 1095 dagen lang niet te laat te zijn, onnodige rapportjes op te maken, productiviteit gemeten aan het aantal onnozele mails die hij stuurde en de bereidheid om te helpen was een fles champagne. Afijn, ´t Is te zeggen: Cava. Goedkoper en in te brengen bij de belastingaangifte.

Met een wat onwennige glimlach nam hij zijn tribuut aan de nutteloosheid van zijn werkdagen in ontvangst. Gelukkig hoefde hij geen applaus te doorstaan. Neen. Het was snel tussendoor dat hij even zijn werkplek had mogen verlaten. Ergens in een agenda had iemand 5 minuten ingepland om zijn eerbetoon als snel af te handelen taak te beschouwen. Zoals men ook een bord in een vaatwasser mikt.

Nog een handje en een bedankje. Hij kon terug naar zijn gepersonaliseerde hok.

Op naar de volgende 1095. “Zal ik twee flessen van dit bocht krijgen dan?” vroeg hij zich nog af, ging toen terug aan de slag. Het volgende totaal onnodige rapportje makend in de geschiedenis van zijn bestaan.

Tom