Na het lezen van Pascal (Vanenburg) zijn blog over de ongezelligheid der schrijvers voor hun omgeving ging mijn hersenpap nog maar een keer over dit onderwerp knabbelen. Hoe gezellig ben ik als ik schrijf was de eerste vraag die ik me stelde. Waarop ik meteen merkte dat ik excuses begon te verzinnen. Ik ben toch wel rustig tegen mensen. Ik geef nooit indringende blikken waar in te lezen valt: “Fuck off!” en spreek altijd met twee woorden. Of niet? U voelt hem al aankomen: Neen, dat ben ik niet. Tot op het bot eerlijk zijnd: Ik ben een vierkante klootzak als de zinnen niet rollen. Als de personages die ik zo haarfijn wil fileren, blootleggen soms afmaken, andere keren kussen wil, er bij zitten als luie nietszeggende aardappelzakken. Dan blijf je beter uit mijn buurt. Soms gaat de gedachte door me heen dat met een sociaal celibaat mijn omgeving meer is gebaat. Tenslotte hoeft niemand mijn klootzak zijn slikken. Als een geestelijke dan maar alleen verder moet. Pas dan ik niemand nog heb dan mezelf om excuses op af te schuiven, woede op af te reageren, kleinzieligheid over heen te gooien.

Het wapen dat ik inzet bij het schrijven: Excuses verzinnen richting alles en iedereen. Drie onafgewerkte boeken liggen er in een schuif. Eentje bij een uitgever die er wel iets in ziet maar me de raad geeft: Vriend, er is nog werk aan de winkel. Schrijf het af!

Slecht opgevoed werd ik toen mijn schrijverschap aanvang nam 12 jaar terug. Mijn oudeheer ging het bestaan van god en de duivel uitvogelen, ik begon een aantal weken later te schrijven. Een blog. Zonder enige schroom of censuur. Alles gooide ik te grabbel. Geen onderwerp was me te vies om het niet op te hemelen of verbaal de grond in te stampen. Velen vonden het werelds. Het werd opgemerkt. Ik stond op podia, kreeg erkenning. En werd lui als de pest. Deed mijn schoenen af, liep er naast, was gezellig als nooit tevoren. Zoop bier, schreef met veel branie en bravoure kortere en kortere stukjes. En dit alles kwam weer boven bij het lezen van de zin in Pascal’s blog: Wekker zetten, opstaan, koffie pakken, zitten, blijven zitten, schrijven.

Dus Pascal, bieren dronken we samen, vieren dat je eerste boek een feit werd ook. Gisteren trouwens exact een jaar geleden. Ik reed er zowaar 4000 kilometer door Europa voor. Misschien moeten we er maar een ongezellige wedstrijd van maken, kijken wie het meest koffie slurpen kan, zitten blijven kan en verder schrijven.

En daarna doen we samen iets gezellig, wat denk je?

Tom