De rode lichtjes werden troebel en dansten in de donkerte. De snelweg die hij maar voor een deeltje zien kon verlicht door de koplampen verwerd een schilderij van rode sterren, gekwast door Van Gogh. Een nachtelijke hemel vol rode sterren. De muziek op een volume waarvan menig oorarts een hartverzakking zou krijgen. En het kon Sylvain geen bal schelen. Hij miste zijn wijf. Hij miste haar lijf. Uit zijn ogen rolden tranen. Die tranen zorgden voor dit prachtig schouwspel. Hij ging op het eerste vak rijden. negentig kilometer per uur. Tachtig kilometer per uur. Zijn bestemming wilde hij niet bereiken. Hij wilde rijden. Blijven rijden.

De tranen bleven even haperen aan de onderrand van zijn bril die hij nu ook al dragen moest. Hij die het zicht had gehad van een valk. Ze vonden een weg langs de rand van zijn oogkruk. Biggelden naar beneden. Rolden van litteken naar litteken in zijn gehavend smoelwerk. Elk litteken een verhaal op zich. Elk litteken het verleden vertellende van een etterende puist die tot uitbarsting was gekomen en een testament had gekerfd in zijn gelaat.

Een kolkende stroom aan gevoelens overviel hem totaal. Van diep verdriet tot donkere woede. Tot de wreedste daden was hij nu in staat, tot de mooiste dingen creëren. De snoeiharde gitaarrifs maakten hem tevens rustig. Mochten zijn hersenen nu aan een scan liggen zou de electrische storm die woedde waarschijnlijk het stuk techniek helemaal ontregelen. Psychologen zouden er aan te pas komen om hem in een hok te plaatsen. Want gij zult niet voelen! Gij zult redeneren beste vriend. Wat is me dat nu toch zo verdrietig zijn? En die woedde, daar hebben we ook een kant en klaar cursusje voor om die te beheersen. Blijkbaar draaide alles in dit bestaan om beheersen. En laat het nu net het onbeheersbare het eerlijkste zijn wat er in hem woedde. Zoals een allesvernietigende storm de mooiste zwerken tovert, de onzichtbare wind de bomen een dans laat zwiepen met een choreografie die haar gelijke niet kent. Zoals een leeuw zonder genade om zijn vrouwtjesdier heen schrijdt. Ontembaar. Onbeheersbaar.

Met een van pijn vertrokken gezicht door dit op het bot voelen, schakelde Sylvain terug naar de derde versnelling. Trapte het gas in. En zweefde tussen de rode sterren als een ruimtetuig. Gewichtloos. Vrij.

Harder, dieper, ruwer, rauwer. Zonder enige schaamte, zonder enige beheersing of door beknottende regels zich laten sommerend liet hij elk gevoel stromen. Zo ook de tranen.
Dit was de enige manier, is de enige manier, en zal altijd de enige manier zijn waarop echte liefde kan gedijen.

Tom