Een hoop kaartjes kreeg ik mijn handen geduwd. Net als de andere 15 deelnemers. Er waren vier kleuren kaarten, op elke kaart stond een zin. Of ik de kaarten met de zinnen die van toepassing op mij waren wilde houden. Of ik de kaarten waarvan ik vond dat de zin bij een andere deelnemer beter paste wilde geven aan desbetreffende deelnemer.

Een week eerder had ik 25 vragen beantwoord. Vragen waarvan ik meteen doorhad dat ik vroeg of laat mezelf zou moeten tegenspreken. Iets wat me niet zinde, maar deed het toch. Uit nieuwsgierigheid. Doorgronden wilde ik dit.

Na wat gekaart werd er nagekaart. Mensen bleken onder te verdelen zijn in vier kleuren. Blauw, rood, geel en groen. Een kind kan de was doen. De mensheid in vier kleuren. Voor het gemak laten we de rest van het kleurenpalet achterwege.

Blauwe mensen bleken heel gedetailleerd en op feiten af te gaan. Gevoelens van wat een ander dacht of meende te moeten voelen waren voor niet ter zake doende dingen.
Groene mensen daarentegen waren dan heel empathisch, hielden rekening met alles en iedereen. Het luisterende aandachtige oor zowaar.
Rood waren de doeners. Zij die meteen de dingen op een rijtje hadden en daadkrachtig waren.
Gele wezens daarentegen bleken dan de creatievelingen te zijn. Zij die alles op gevoel en intuitie deden.

Vele woorden werden nog bij elke kleur geschreven op white boards. In elke hoek van het lokaal stond er een kleur. En toen werden de rollen omgedraaid. Mocht rood de negatieve kanten van geel opsommen. Blauw mocht met geel aan de slag en vice versa. Het herkennen van je valkuilen kreeg eenieder nog mee.

En dan waren er ook de buitenbeentjes. Diegenen die twee kleuren in zich hadden. En dan nog liefst tegenovergesteld. Na nog wat gepalaver en gezellig gekeuvel begon het me te dagen. Blijkbaar was ik een rood en geel mens. Met overwegend geel: Een daadkrachtige inspirator.

Ook kreeg ik nog een 25 pagina’s tellend dossier mee. Waar op basis van mijn 25 gegeven antwoorden een computergegenereerde tekst me haarfijn vertelde wie en wat ik was. Zoals ik al zei: Een kind kan de was doen.

Maar ondanks mijn scepsis over dit strak kleurenpalet, waar vele nuances en schakeringen ontbreken, kan ik niet anders dan toegeven dat vele dingen wel klopten. Het geen horoscoopje was waar je altijd wel iets in herkent van jezelf. Wel blijf ik erbij dat het als een soort stethoscoop werkt. Dat apparaat hoort alleen je hart. Of je longen. Net als dit Insight ook maar een fractie blootlegt van wat in een mens huist. Het eer een rontgenfoto is en alleen het skelet toont maar niet alles wat er omheen hangt.

Na meer dan een halve eeuw op deze aardkloot rond te banjeren bekende ik blijkbaar kleur.

Tom