Een aantal uren naar het plafond staren kan zeer verhelderend werken. Vooral de witte nietsheid van dat kalkoppervlak. En ondanks die nietsheid gaan hersenen daar toch op reageren. Door verveling dwalen ze dan weg van dat plafond, geen idee heb ik waarom, ik ben tenslotte geen psychiater. Die hersenkneders zullen ook daar wellicht een of ander zeer plausibel antwoord voor hebben. Of ze gelijk hebben maakt bij die knakkers eigenlijk nooit uit. Als je maar met een goed gevoel naar buitenstapt. Je het gevoel krijgt dat iemand er voor je was en echt luisterde. Voor het gemak vergeten we dan maar even dat het een duur betalend luisterend oortje was.
Ziet u, ik dwaal van dat plafond zomaar pardoes in de psychiatrie. Misschien sluiten ze daarom wel mensen op in witte kamers die niet sporen door in het spoor te wandelen. Opdat ze dan lekker kunnen afdwalen.
Vooralsnog lig ik op mijn sofa, niet in een witte kamer. Het enige witte hier is het plafond. De woestijn mijner afdwalingen, verloren lopen, hier en daar een vliegestront als een miniscule oase. Hoe zit dat nu met 2017? Een jaar waarin heftigheid de dienst uitmaakte. De stad waar ik in toef kreeg een aanslag te verwerken. Zomaar pardoes reed een bestelwagen de drukste toeristische bezochte plek van Barcelona op: De Ramblas. Zeventien mensen zouden na het tellen van de niet meer bewegende lichamen dood verklaard worden. Geluk schijnen we nog gehad te hebben volgens nader onderzoek. Een aantal dagen voordien was in een kleine kuststad een huis ontploft. Daar waren tientallen gasflessen ontploft, voorzien om in een vrachtwagen te laden en tot explosie te laten komen op de Ramblas, gestockeerd. Hij die de aanslag organiseerde en mee zou plegen ging ook de lucht in.
De aanslag bleek dus uiteindelijk een wanhoopsdaad te zijn van de laatst overgeblevene, die dacht: Ik moet en zal mensen vermoorden! Zo gezegd, zo gedaan en een bestelwagen werd gehuurd die door haar gebruiker een paar uur later als moordwapen zou gebruikt worden.
En ondanks een stad in shock, verdriet en geweeklaag was voor mij de grootste verrassing dat alles meteen weer werd vergeten. Nog net gedroegen de heren politici zich ingetogen en organiseerden een mars ter herdenking. Het ongeduld om de onafhankelijk van Catalonie was te groot. Zelfs op die mars konden ze dat ongeduld niet verhullen.
Waar zo een wit plafond het uit mijn hersenen blijft persen is me een raadsel. Maar ik geniet van de vrijheid om er in te dwalen.
Waar genoot ik van in 2017 bedenk ik me plots. Nogal hard kan ik zijn met mezelf en weinig valt er te genieten, los van dat ik niet te genieten ben, dat geef ik grif toe. Ik mis daarvoor teveel dingen in mijn bestaan. Elke dag de zon uit de zie zien komen, die bol die me elke dag iets belooft bij het gloren van de dag. Me ook elke dag vierkant uitlacht als hij weer verdwijnt voor een nachtje. Op naar de volgende beloftevolle dag die wellicht weer niets brengen zal. 2017 was ook het jaar waar ik meer journalistenwerk deed dan schrijven.
En schrijven over schrijven vind ik best knullig. Toch is het mijn plafond waar ik dwaal en bots ik op deze gedachte. Net naast een iets dikkere borstelveeg blijven mijn gedachtes haperen bij schrijven. Dat witte oppervlak nodigt uit tot schrijven. Ik glimlach bij de gedachte dat ik de sofa kan omhoogkrikken, naar de linkerhoek van de woonkamer. En als Michel Angelo een kunstwerk van heb ik me u daar neerpen over dat ganse plafond. Een boek op een plafond. Plek genoeg. Onrust bekruipt me plots bij die gedachte. Ziet u, zomaar van een glimlach naar onrust in seconden. Alsof ergens een verhaal te jagen valt, maar dat verhaal zich als een prachig hert in een bos van gedachten verschuilt. Ik het niet zien kan maar wel ruiken. Als een oermens jagend. Om het niet op te schrikken, heel voorzichtig door dat bos gedachten sluip, achter iedere gedachte loer of het daar niet schuilt.
Nu heb ik dorst. Ik laat het plafond even voor wat het is en zet koffie. Misschien drijft in dat zwarte goed wel dat hert waar ik zo van weet dat het bestaat, maar nog niet vangen kon.
Tom