De staking in Catalonie leek gisteren eer op een studentenprotest snelwegen en treinsporen blokkerend dan een massaal het werk neerleggen. Barcelona leek in het oog van een kleine storm te zitten. Het bleef stil. Ja, er waren manifestaties in het centrum die zorgden voor verkeershinder in de binnenstad, ja er stond een paar uur een massa auto’s stil op de ringweg door blokkades. Neen, er was amper sprake van staken. Het ging om een politieke staking dus werd die ook niet erkend door de grote vakbonden.

Tot mijn enorme verbazing kon ik gisterenavond om vijf uur zomaar wegrijden uit de stad om 25 minuten later en 30 kilometer verderop mijn auto te parkeren in een buitenstad . Geen files, geen wegblokkades, op mijn weg alles rustig.

Terwijl Puigdemont stilaan al zijn politieke pijlen verschoot in Brussel lijkt het erop dat in zijn regio of land zo u wil, een deel van de bevolking het onderhand kotsbeu is. De reacties van mensen die geblokkeerd stonden was niet mis te verstaan: Door die paar amokmakers geraak ik verdomme niet op mijn werk! En dat is ook mijn recht! Werken!
In een land waar je al geluk moet hebben om aan een maandloon van duizend euro te raken, is regelmatig staken niet altijd evident.

Ondertussen werd het voorstel van het Vlaams Belang in het Vlaamse parlement om de republiek Catalonie te erkennen ook weggeblazen. Puigdemont blijft zijn volk oproepen de strijd verder te zetten. Stilaan begin ik me af te vragen over wie hij het heeft als hij het voor de zoveelste keer over zijn volk heeft. “Ik ben zijn volk niet, hij doet alsof wij hier met 7,5 miljoen onafhankelijkheidsstrijders zitten in Catalonie!”

De verkiezingen op 21 december zijn de volgende stap, in wat stilaan een soap wordt. Wel een soap waarvan de bevolking de keiharde rekening gaat betalen.

Tom

Leave a Reply