Een vlucht naar voren? Kapitein verlaat zinkend schip? Of een uitgekiend plan? De afgelopen weken en maanden brachten dermate veel verrassingen dat niemand nog echt verrast kon worden.
En toch toverde Puigdemont gisteren uit zijn onuitputbare hoed truken er alweer een konijn uit van formaat.

In de ochtend postte hij nog vrolijk een foto van de gebouwen van de Generalitat met een smiley en: Goedemorgen! Een provocatie want hij was uit zijn functie ontheven en werd niet verondersteld daar nog te toeven. Onderwijl reed hij ergens bij La Junquera Frankrijk binnen richting Marseille. Vandaar uit ging de reis verder per vliegtuig met als bestemming Brussel. Gisterenmiddag sloeg het nieuws hier in als een bom.

Toen ik het vertelde aan een kennis vertelde kreeg ik toegebeten: “Iedereen mag toch foto’s plaatsen op Instagram! En naar Brussel reizen! Niets mis mee!”
Het hoeft geen betoog dat deze kennis Independentista is. Ondanks ik het puur als een mededeling meldde was de reactie er een van woede. Alsof ik onterechte kritiek geuit had of iemand beschimpt. Wat niet het geval was.

Op werkplekken of op straat wordt stilaan het thema taboe. Het leidt toch alleen maar tot harde woordenwisselingen, frustratie en soms zelfs tot het verbreken van vriendschappen. De plekken waar men na een tijdje wel de tongen hoort los komen zijn de barretjes. Die hebben, behalve als er voetbal is, het nieuwskanaal opstaan. Na een tijdje kijken is er altijd wel iemand die een opmerking maakt waarop de bal aan het rollen gaat. Eerst wordt nog wat gepeild bij welk kamp een onbekende die zich in het gesprek mengt behoort. Kwestie van niet meteen een knallende ruzie te veroorzaken. Met het beeld van Theo Franken op tv aanhoor ik de commentaren. Die zijn niet mals. Van geen van beide zijden. een schmapere opmerking die de gemoederen verhitten kon niet uitblijven: Awel, waar zit uw president nu?

“Die heeft een plan! Die is niet zomaar naar Brussel gegaan! Wat weet jij ervan? Niets!”
Een schampere lach is het antwoord: “Dit circus is afgelopen, we werden 20 jaar teruggegooid. De regering nam nu het boeltje over. Zij die niet wegrenden als verschrikte kippen, gaven gehoor aan de opdracht hun werkplekken op te ruimen en mee te werken aan de overdracht van hun taken. En de poltitieke partijen erkennen zowat allemaal de verkiezingen van 21 december. Dus erkennen Spanje. Er zal nog wel wat lawaai gemaakt worden. En morgen zal Puigdemont wel weer een grootse toespraak houden met de overgelvogen Catalaanse TV3 die hem een forum heeft. Maar een afgezette politieker die met een auto in alle stilte de grens oversteekt om daar een vliegtuig te nemen, die boezemt mij nog nul vertrouwen. Heb ik die urnen een week lang verborgen rotnerveus om dit nu te moeten slikken? We hebben verloren.”

Het zal mij benieuwen of de bouwvakker die met verweerde hand zijn pint aan de mond zet gelijk krijgt.

Ik begin te vermoeden van wel.

Tom