Ik vraag me af hoe Francken zijn luminueze invallen tot stand komen. Staat hij op zaterdagochtend op, trekt hij een badjas over zijn pyama en strekt zich kreunend uit naar zijn keuken wandelend? Alwaar hij even vloekt want de koffie niet te vinden is? Eenmaal die koffie gevonden en aan de pruttel beginnen ook zijn hersenen te pruttelen? Wat gruis door zijn hersenkanalen?
Gaat hij dan zitten, klapt zijn computer open en leest het nieuws? Mails wellicht niet, het is zaterdag, echt gewerkt hoeft niet. Komt zijn vrouw naar beneden en zegt: ‘Oh, gij hebt al koffie gezet. Dat is nu een keer fijn! Want ge zijt altijd aan het werk zoeteke.’ Zoiets?
Waarop Francken haar verstoord aankijkt en zegt: ‘Schatteke, nu niet, ik ben aan het denken hoe ik een diplomatieke rel kan in leven blazen’
Bekijkt ze hem dan wat wrevelig aan? Zegt: Jamaar Theo, eerst naar den Delhaize, zoals dat een goed Vlaamsch gezin betaamt op den zaterdagsche ochtend!
Daar heeft hij niet van terug wellicht, alles wat Vlaamsch is daar wordt niet aan getornd! Geen idee of Franken koters heeft, ik ga er ook niet naar googlen, maar stel dat hij ze heeft, lopen die daar dan ook al rond in hun kleine gele pyamaatjes gesierd met leeuwtjes?
Staat hij dan maar zuchtend op om te gaan douchen en met de familie inkopen te gaan doen? Hier en daar een hand schuddend terwijl zijn eega zegt: Met aardbeien of banaan Theo? Die yoghurt? Waarop hij banaan verkiest vanwege de kleur van de schil? Theo heeft namelijk wel iets met afgaan op kleuren.
En eenmaal terug zondert hij zich dan af in het bureau dat er ongetwijfeld is in die stulp van hem?
Klapt zijn laptop open en wordt hij dan rood van woede omdat er al drie dagen geen woord werd gerept over hem in de Belgische pers? Denkt hij dan: Godver, die Catalanen, dat zijn pas kerels! Zomaar eventjes gans Europa bezig houden en alle gazetten volkrijgen?
Op dat moment vonkt het ergens in die kop. Knetter. Roept hij: Houzee! als een brullende leeuw waarop zijn vrouw de net gebakken biefstuk uit haar handen laat donderen van het schrikken door Theo’s veeg uit de pan. Het huis daverde wellicht van zijn gebrul.
‘Ik doe een Puigdemondje! Zeg niets concreets maar gooi wel een bom.’
Spreekt meteen zijn netwerk aan en kondigt de bevalling van zijn net geboren idee aan: Tsja, als die arme Catalanen daar dermate mishandeld worden, dan kunnen zij altijd hier een voorstelleke tot asiel binnen smijten. ‘t Zijn tenslotte wel de goeien.
Het zal wellicht niet zo ludiek verlopen zijn zoals hierboven beschreven. Ware het niet zo triest dat gejengel om aandacht van de pers en volk een mens zou erom moeten lachen.
Ik woon hier, leef hier, werk hier in Catalonie: Beste Theo: Laat het onrust stoken en rellen in Catalonie zo, we hebben er hier al op overschot en teveel. Ge hebt hier niets verloren.
Tom