Ik gaf het op gisteren om nieuws te twitten, te bloggen, te schrijven. De snelheid waarmee Catalaanse regeringskarren keerden kon het politieke kruispunt niet meer aan. Het werd een grote chaos. De ene seconde liet Puigdemont informatie naar buiten komen dat hij verkiezingen zou uitschrijven. De volgende seconde werd de aangekondigde verklaring almaar uitgesteld tot na vijven. Vraagtekens vlogen rond als ware het confetti.

De poorten van de Generalitat op de Plaza Sant Jaume stonden vol woedende studenten die “Puigdemont verrader!” scandeerden. Puigdemont zat binnen zich te bezinnen, of boudweg uitgedrukt: Zijn vel te redden. Hij kwam eindelijk na vijven naar buiten met de boodschap: We stemmen er morgen over in het parlement. Om twaalf uur. Slimme zet, vel gered. Voor even.

Om twaalf uur vandaag zou ook de senaat samen komen om haar fiat te geven voor de ondertussen beruchte 155 wet, overname van een autonome gemeenschap door de centrale regering. Een steekspel dus. Jij slaan, ik terugslaan.

Tot tweemaal toe werd de zitting verdaagd. Doel: Het besluit van de Spaanse senaat kennen wat de 155 betrof. Terwijl de stemming in de senaat een formaliteit was. De regerende PP partij heeft ook in de senaat de meerderheid.

De Catalaanse regering ging er voor zitten om kwart voor een. Na een wat woelig begin van de zitting konden leden van de oppositie hun zegje doen. Terwijl de straten om het hermetisch afgesloten park waar het parlementsgebouw zich bevindt, volliepen. Een vesting met menselijk schild. Auto’s met afgeschermde nummerplaten als barricades in de omringende straten. Het stomste wat de centrale regering nu kon doen was de Guardia civil de straten opsturen. Ze deed het gelukkig niet. Nog niet.

Nog wat geharrwewar of de stemming over onafhankelijkheid nu al dan niet geheim moest zijn verlieten de oppositiepartijen het halfrond. Het werd geheim. Snel werd een urne opgediept en één voor één werden de parlementsleden naar voren geroepen om hun paiertje in de urne te droppen. Zonder oppositie was het duidelijk: 70 voor, tien tegen, 2 onthoudingen, 53 oppositieleden niet aanzweizg zijnd. Het was tenslotte een illegale stemming volgens de spaanse grondwet. Het feest kon beginnen.

Of toch niet? In de straten was er een verweesde euforie. We zijn onafhankelijk! De republiek Catalonië. In het parlement stond men “Els segadors” te zingen, op straat vlaggen te zwaaien, eenieder zich verduiveld goed bewust van de al weken klapwiekende helicopters in het barcelonese zwerk en een 8000 man sterke Guardia civil-macht in de haven op de ondertussen overbekende boot. Vol tekenfilmfiguurtjes. Voedsel tot vele grappen.

Alsof eenieder doorhad dat er nu wel niets zou gebeuren werd stilaan meer moed gevat. Op dit moment, volksfeesten braken los. Concerten en eenieder blij. En toch was het niet in alle uitbundigheid. 1500 bedrijven vertrokken, de wet 155 werd goedgekeurd en morgen wat?

Wat ik je brom: Er gaan niet voldoende knikkers zijn om de stront op te vangen. Zal er gebeuren zoals met de indignados tien jaar terug? Laat maar begaan en om vijf uur ´s ochtends in het zaakje ontruimen in alle stilte? Staan hier morgenochtend, of overmorgen plots op elke straathoek Guardia civiles?
En wat er nu gebeurt is een tijdelijk feest. Dat beseft eenieder. De centrale regering kan vandaag nog de Catalaanse regering ontbinden. Het lijkt erop dat ze geen tweede keer de fout zal maken om met geweld te reageren. Voor nu.

Om 20.15 gaf premier Rajoy een persconferentie en was de onafhankelijkheid alweer voorbij. De centrale regering nam het boeltje over. Rond elven liepen de pleinen leeg. Een aantal gingen nog wat door met vendelzwaaien, eerder wat verloren dan feestend. De dood en dat zonder gladiolen voor Puigdemont.

Tom