Het was me het weekje wel. Niet uit de doeken ga ik doen wat voor week, u kan het terugvinden in mijn vorige stukken. De trouwe lezer van mijn blog weet waar ik het over heb.

En nu, vandaag zondag is alles doodstil. Gisteren was er weer eens een keer voetbal. Knijpen zaten vol en mensen leken er wel even genoeg van te hebben. Wilden een vlucht in iets ontspannends. Misschien wel krachten opdoen om alweer een week van totale onzekerheid in te gaan en de speelbal te zijn in het politieke spel.

De mens als bal waarmee de politieke heren doelpunten willen scoren. De bal van links naar rechts trappen en vice versa. Versteld sta ik hoe op amper een jaar tijd de passies tot angstwekkende hoogtes oplaaiden. Hoe een uitgesproken mening van voor of tegen tot een haat uitgroeide. Op scholen, werkvloeren en straten. Het is niet meer weg te denken in Catalonië.

Vandaag wordt een terrasjesdag. Slenterende mensen. Een rust. Voor een keer geen demonstraties. Een stilte voor de storm die morgen weer oplaaien zal, als voor tienen de Catalaanse president wellicht alweer iets ingenieus uit zijn politieke hoed tovert. De volgende ping waarop een pong zal volgen.

Het doet me denken aan een gedichtje dat ik zong als nog onbezoedeld knaapje:

Ping en pong spelen pingpong
Pang zei de pingpongbal
Ping die zei dat pong het was
Maar pong zei: Ping, het was “Pang”!

Tom