Mijn dochter van vijftien trok vandaag niet naar school. Er is twee dagen leerlingenstaking. Niet uit deze of genen overtuiging ging ze niet, maar uit angst dat in de toekomst een of meerdere leraren haar niet staken zou verbinden aan haar gedachtegoed die niet stroken met de zijne of de hare.

Zover is het gekomen in Catalonië. Het Catalonië dat volgens sommigen geen vrijheid kent, onderdrukt is. Ik vraag me af welke vrijheid er nu heerst? Zij die niet voor onafhankelijkheid zijn, wel in hart en nieren Catalanen hebben angst. Niet makkelijk zullen zij hun mening in het openbaar spuien. Want afgemaakt wordt je verbaal, als een verrader beschouwt. Zondag is de fysieke confrontatie er. Niet met zij die anders denken maar met de politie. Zij die anders denken over onafhankelijkheid sturen hun kat. Enerzijds omdat het referendum ongrondwettelijk is, anderzijds uit angst. Een schone vrijheid lijkt Catalonië tegemoet te gaan op deze manier.

En buiten Catalonië zijn de sentimenten nu ook aan het oplaaien. Het Spaanse nationalisme flakkert op. Koren op de molen van de nationalistische Catalaen die moord en brand schreeuwen dat ze onderdrukt zijn.

Het hond bijt staart verhaal lijkt het. Ware het niet zo gevaarlijk was het hilarisch. Maar hilariteit is hier niet meer te vinden.

The point of no return is bereikt. Het enige wat nu nog geldt als regel en wet is volgas vooruit. Met een onzekere uitkomst. Op dit ogenblik lijkt alles vrij normaal op straat. Mensen gaan werken, het leven gaat zijn gang. Maar de lucht is bezwangerd. Het aftellen naar zondag is volop aan de gang.

En zondag…

Wordt vervolgd

Tom