Een man. Een vrouw.

Een mis.
Een handeling.
Een mis.
Een communicatie.

Nooit begrepen heb ik hoe de ene medemens de andere kan afrossen. Vierkant in malkander kan slaan zodat kaaksbenen gebroken worden, neuzen verpletterd en lijven tot de kleur van een zomerse hemel gebeukt worden.

Maar wat ik mogelijks nog minder begrijp is dat een man in staat is dat een vrouw aan te doen.
Ergens verloopt de communicatie dan niet meer middels woorden maar via vuistslagen.

Het blijft tenslotte ook een communicatie: De ene wil de andere iets duidelijk maken. Wel wordt er niet verwacht bij deze laatste vorm van communicatie dat er geluisterd wordt, neen, gevoeld verdomme! Het in de strot rammen van een mening. Letterlijk.

Ook ik heb me al laten verleiden tot een schreeuw, zelfs tot een bord tegen de muur knallen in alle woede. Guilty as charged. Dat ik eenmaal tot kalmte gekomen liefst wilde dat de aarde me opslokt uit pure schaamte was het gevolg. Schaamte uit domheid, stomheid.

Maar verder dan een bord weg van de richting van zij die mijn woede opwekte ben ik nooit gegaan. Niet uit me bedwingen, maar uit liefde. Het zou in mijn kop niet opkomen het naar haar kop te gooien. Want op zo’n momenten raast ook liefde door me heen. Dus kan ik maar tot één conclusie: Hij die het wijf haar neus doet kraken en bloed doet vloeien kent geen liefde voor haar.
Is ze een bezit. Zoals je vroeger nog op een oude televisie een fikse hengst kon geven als die niet deed wat je er van verlangde. Praten met voorwerpen doe je toch niet! Daar mep je op in geval van haperen.

En laat mij niet de mannen vergeten. Want ook bestaan ze: Mannen die mishandeld worden. En net als hun vrouwelijke slachtoffers horen we ze weinig. Schaamte en zelfs schuldgevoel over het hen aangedane.

Communiceren met geweld is altijd fout. Maar ook in mildere varianten gaat het mis. Denk maar eens aan uw werk, uw school? Gaat het daar goed? Net zoals ook in een bedrijf de communicatie kan haperen. Dus zijn we alweer bij de volgende logische stap: In beide gevallen draait het om macht. En in beide gevallen is het misbruik: Machtsmisbruik. Mishandeling.

Want ook kan vader moeder de vrouw dermate vernederen, kleineren dat ze alle zelfliefde verliest, zelfwaarde en gaat geloven dat ze al bij al de vreet nog niet waard die ze schijt de dag na het verorberen ervan. Zo ook kan een werknemer dit overkomen. Dat hij dermate gekoeioneerd wordt dat hij aan een koord begint te denken in plaats van aan een vrijdagmiddagborrel met pint en lach na een week arbeid.

Terwijl een eerste stapje richting oplossing zo voor de hand ligt: Communicatie. En als we dan toch zo trots zijn op onze superioriteit ten opzichte van de beesten omdat we wat meer lijken gebruik te maken van die hersensen van ons, laat het hen dan ook doen! En tuurlijk razen gevoelens zoals frustratie, jaloezie en noem maar op die het zicht vertroebelen en als eerste gevoel woede doen opborrelen.

Communiceren. We bezitten er de rijkdom van de taal voor. Maar vooral het gedeelte luisteren is het mooiste goed bij communiceren. En communiceren gaat niet over een ander van je gelijk te overtuigen. Communiceren is de een de ander laten weten hoe hij de zaken ziet, voelt.

En communiceren gaat al helemaal niet over een vrouw in elkander slaan tot ze kermend en gutsend van het bloed als een angstig dier zich uit de kamer probeert te redden kruipend over de vloer.

Zo ook niet binnen een bedrijf het hoort dat luisteren niet aanwezig is. Verschillende visies hebben al tot grootse dingen geleid. Simpelweg als puzzelstukken die ook totaal anders van vorm zijn, en toch passen.

En om met een vrolijke noot te eindigen: Het bord dat ik tegen de muur gooide was van een Zweedse multinational die zowat in elk huis binnendrong met spullen, en was onbreekbaar. Met beteuterde snuit keek ik naar het resultaat van mijn daad: Niets. Waarop er een ingehouden glimlach verscheen op het gelaat van haar op wie ik boos was. En die Zweedse multinational heeft aan de resultaten die er geboekt worden zijn communicatie netjes op orde me dunkt.

Tom