Bij het verlaten van de baarmoeder tussen slijm en bloed weerklinkt alhier een kreet: Het is een meisje! Aldaar: Een jongen! Waarop meteen het zonet nog bacterievrije wezentje wordt overspoeld met bacteriën en stempels. De bacteriën interesseert het geen bal of het meisje of jongen werd. Zij die stempels drukken daarentegen hebben het heel duidelijk: Gij hebt een piemel? Ravotten! Gij hebt een vulva? Denken we nog even over na.

En die kinderlijfjes evolueren erop los dat het een aard is. Dat groeit en stoeit er maar op los. In alle onschuldigheid zich nog niet bewust van wat hun rol moet zijn volgens de stempeldrukkers. Nog in het wiegje krijgt het hummeltje naargelang het geslacht een roze jurkje of blauw matrozenpakje aangetrokken opdat diegene die het wiegje inkijkt niet verkeerdelijk opgewonden: “Wat een mooi meisje!” kirt. Terwijl het een jongen is. Enige orde moet er zijn, nietwaar.

Maar kleine kinderen, kleine probleempjes, grote kinderen grote problemen, zegt het aloude Vlaamse gezegde. Of zijn het zij die alreeds opgroeiden en geprogrammeerd werden met bepaalde normen en waarden die problemen zien? Want laat ons eerlijk wezen, welk probleem? Jongens ravotten te weinig? Ontdekken te weinig? Soms ben ik wat kort door de bocht maar altijd rechtuit: Stereotypiseren (Kijk, ravotten met woorden kan ook! Al ga ik misschien de fout in en is het stereotyperen) is gemakzucht. En dan mogen vele geleerden me komen vertellen dat onderzoeken hunner allerlei dingen bewijzen. Toon mij een onderzoek over eender wat pro, en ik tover googlend een onderzoek contra binnen de seconden.

En daar hou ik van. Want het universele gelijk heeft niemand. Laat ravotten wie ravotten wil. Laat met poppen spelen wie met poppen spelen wil. Of heeft men angst? “Oh God o God! Een jongen met een pop!” Terwijl men op Facebook uit 57 verschillende gendertypes al kan kiezen.

Maar laat me niet negatief wezen, ik heb een bloedhekel aan overbescherming. En daar scoort de SIRE campagne bijna een doelpunt a la Messi, ware het niet dat ze het alleen over jongens heeft, dus keihard tegen de deklat die bal terug het veld in. No score.

Want ja, een kind, jongen of meisje, want geen onderscheiden lieve mensen zal en wil ik maken, worden overbeschermd. Het angst aanjagen werd een opvoedmethode. Alwaar ik ik in het verleden nog een oorveeg bovenop kreeg als ik met kapotte knie het huis binnenmankte, is het vandaag de dag bijna onmogelijk dat een kind nog een kapotte knie kan krijgen. Laat staan zich bezeren. Laat staan leren. Laat staan een oorveeg. Dat laatste hoeft van mij ook niet. Wat toentertijd als opvoedkundige tik werd gezien, is vandaag niet meer van toepassing. Ten goede die verandering. Maar ziet u: Verandering!

De enige verandering ten goede is al dat spelend en opgroeiend grut over één kam scheren! Meisjes en jongens. Laat het hen zelf ontdekken. Ze groeien tenslotte samen op vele uren in hun dagelijkse bestaan. Op school, op pleinen, bij sportverenigingen. En ja, bij die laatste hoor ik u meteen roepen dat er meisjes en jongensploegen bij het voetballen, basket en volley. Wel misschien allemaal maar verplicht korfballen dan? Neen, tuurlijk niet. Verplichten helpt geen bal. En hoeft ook niet. Vroeg of laat komt er een eerste hartklop richting zo een ander geslacht weze, of zelfde geslacht. Een harteklop die anders is. Eentje die van zoetigheid pijn zal doen zoals aan de tanden door zoetigheid. En of ze van elkander zullen leren dan. De meest gekke dingen zullen ze uithalen. Al moesten ze beiden in de hoogste boom klimmen om die eerste kus te geven. Al moest hij haar rugzakje dragen om toch maar die harteklop tot vuurwerk te laten ontbarsten.

De plotse wending in het verhaal als het ware wat opvoeden betreft. Want tienjarigen worden vijftienjarigen. En in die periode maken ze een ganse potpourri aan dingen en gevoelens mee. En dan kan je als ouder veel betekenen. Niet door richting ravotten te tronen en uit een boom te donderen, wel door te doorgronden wat in je kind omgaat. Hem vertrouwen te geven dat je er bent ongeacht wat. Want als een kind ergens een bloedhekel aan heeft, terecht trouwens: Is het met al die verplichtende bemoeienis van volwassenen. Die ooit op hun beurt dezelfde hekel hadden aan die bemoeienis, maar wel de bomen inkropen om die eerste kus en dit nu blijkbaar vergaten.

Tom

Leave a Reply