Uiterlijk op maandag 17 april, voor 9 uur ´s ochtends.

Vandaag, 1 april, 5 uur 32 minuten, staar ik naar deze op gebiedende wijze geschreven woorden.
Een ideale datum vind ik het vandaag om mezelf voor de gek te houden, ondanks mijn bezwaarde hart. Een grap met me uithalen zal niet snel iemand wagen. Door de bank weten zij die me kennen dat hun grap als een boemerang hun eigen smoelwerk weer zal ingeslingerd worden op nietsontziende wijze. Vroeg of laat. Want tijd kent geen ongeduld. Ook ik niet, de wandelende tijdbom in me kent het uur van vernietigend tot stilstand komen niet. Het einde komt altijd onaangekondigd, dus waarom zich er druk over maken, zorgen in maken, ongeduldig zijn tot weten?

Nog 17 dagen, denk ik, dan zal ik al dan niet woorden sturen waarom me gevraagd werden. Mijn schrijverschap zal dan weer onder de loep genomen worden. Een vivisectie van mijn neergepende woorden ter goedkeuring of afkeuring. Een onderzoek waar ik de spelregels niet van ken, nooit begreep wat nu wel waardig is om aan het grote publiek aan te bieden tot vermeien en verblijen. Mijn woorden in veelvoud uit te gieten in inkt op papier tot verkopen.

Goedkeuringen zullen tot stand komen uit economische overwegingen vermoed ik. Indien er hoop is dat de gereproduceerde woorden op bladzijden omvat door voor- en achterflap over geld opleveren, zal er tevreden geknikt worden. Zullen drukpersen tot rollen aangemaand.

Een confrontatie die ik mijden wil, maar net zoals in een videospel telkenmale weer verlies vroeg of laat. Door op een muur te knallen, een explosief te trappen, in een zee te verzuipen. Het graven in mezelf tot begrijpen is een angstwekkende bezigheid. Hoe verder ik wandel in dit bestaan, hoe verder ik van mezelf wegwandel, de terugweg almaar moeilijker terug aan te vatten valt. Want steeds meer pas ik me aan aan hoe dingen moeten. Ik, die zovele malen trots en arrogant durf te beweren: Niets moet! Ik mag alles, weet dat dat een loze kreet is. Dat het mezelf moed inspreken is, de religie van zelfbedrog. Want daar ben ik goed in, mezelf bedriegen.

En nu, op deze 1 april, in de nog pikzwarte ochtend overdenk ik de toekomst. Die ligt niet verder dan 17 dagen. Met al mijn vergaarde levenswijs- en domheden in mijn bijna halve eeuw bestaan wik en weeg ik. Ik verafschuw de voortschrijdende tijd even, want weet dat het dag zal worden. Geluiden tot leven zullen komen, licht zal gloren. Terwijl ik deze stilte zo liefheb. Zij die misschien wel aan toonbanken zullen staan, nog slapen. Weerloos kwetsbaar liggen zij nu. Met open monden die in sommige gevallen een geluid produceren wat varkens ook plachten te doen, we noemen het snurken bij een mens. Knorren bij een varken.

Ik zou deze gedachten die ik luidop uitspreek tegen de hond die me lui aanstaart, in een verhaal kunnen gieten. Maar alweer zou het dan een vluchten zijn van mezelf. Me verbergen achter woorden, terwijl woorden net dienen om te onthullen.

“Zal ik met een ruk het tafellaken wegsnokken en het ruwhouten blad dat ik ben dan maar bekijken?” vraag ik de hond. Zijn lange met blonde haren begroeide staart beweegt een iets. Het beest is blij dat het toegesproken wordt. Mijn woorden begrijpt hij niet, maar maken hem blij. Het beest is blij om de aan hem geschonken aandacht.

Draait het daar dan om? Aandacht? Wil ik aandacht van mensen? Maar die aandacht mag niet om onbegrepen woorden zijn, bedenk ik me. Wat me terug brengt naar het weg te snokken tafellaken, niets moeten. En toch doe ik het deels. Deels. Want zo aardig word ik niet gevonden in de wandelgangen van dit bestaan. Die behoefte heb ik ook niet, behalve van een paar mensen.

Ondertussen werd het 8.36, ook licht verdreef de duisternis. Nog 24 minuten en dan heb ik nog exact 17 dagen tot de deadline. Zal ik me verbergen achter een verhaal of het tafellaken wegsnokken en het ruwhouten blad beschrijven? Met al haar oneffenheden, zwarte ogen en nerven die er door de jaren heen in gekerfd zijn? Zal ik met een tandenstoker de geschiedenis van alles wat er op gemorst werd uit de nerven peuteren? Zal ik de confrontatie met het beschreven blad dat ik ben ook papier zetten?

Tom