Waar ging je heen? Waar ging ik heen? Ondanks hetzelfde dak delen ging elk zijn weegs. Ik als vader, jij als zoon. En woorden verdwenen. Als ze er eigenlijk ooit al waren. Minder en minder was en ben ik er. Meer en meer ben jij weg. En als we elkander al eens een keer ontmoeten aan de tafel gezeten, etend dan loopt het telkens uit op andere talen spreken.

En hoe graag ik jouw taal wil begrijpen, lukt het me blijkbaar niet. Het te verorberen eten wordt weggeslikt. Ik snel, jij rustiger. Ik niet wetend hoe dingen te begrijpen. Begrijp Jij? Vul ik jouw gedachten in als ik opluchting meen te voelen als ik opsta en mijn beddebak opzoek? Lees ik je gedachten goed als ik meen te voelen dat je je vader een onlogisch vat vol van de wereld zijnde ideeën vindt? Vragen deed ik een paar keer. En je loopt de weg die je meent te moeten bewandelen. En die weg is de jouwe, waar ik geen strobreed in de weg wil zijn en ik het toch soms lijk te zijn.

Afgestudeerd ben je. Je lijkt stukken evenwichtiger dan je vader. Toch heb je vragen. Denk je over dingen. En op een heel onverwachtse manier krijg ik glimpen te zien in die kop van je. Door je muziek. De woorden die daar vragen zijn. Antwoorden zien te vindend op wat jou bezig houdt. Wat jouw besognes en blijdschappen zijn. Wat al bij al jouw leven is.

En dan kan ik alleen maar trots voelen. En verdriet. Noemt dat loslaten? Wellicht. Zoals je weet heeft je ouwe het niet zo met algemene termen en zwakheden. Is zelfs ronduit een rauwe bruut die om zich heen schopt. Zich bijwijlen als een woesteling gedraagt.

Diepe trots. Iets deed ik in dit leven, jou voortbrengen. En hoe stil onze gemeenschappelijke wereld nu is. Hoe ver verwijderd van elkander. Ik hoop dat onze wegen van woorden ooit weer kruisen.

Ik in woorden, jij in muziek.

Hou van je.

Je pa