De glimlach die haar gezicht tooide was een zachte. Deze vrouw was verliefd. Daar durft Sylvain een maandloon om verwedden. En dat het niet op haar man is, daar durft hij een tweede maandloon om te verwedden.
Ze is alreeds een vrouw. De trouwring die ze draagt is vele jaren geleden aan haar vinger geschoven en is het bewijs van gebaarde kinderen en een af te betalen huis.

Sylvain blijft haar observeren. En fantaseren. Alhoewel het voor hem geen fantasie is. Rotsvast overtuigd is hij van zijn conclusies.

Haar lippen krullen nu echt tot een ingehouden lach. Even schokt haar bovenlijf. Diegene die woorden doet verschijnen op haar scherm heeft blijkbaar iets gezegd waar ze hard om lachen moet. Ze hield de lachbui onder controle. Op straat hoort in lachen uitbarsten niet. Controle houden over gevoelens is de enige zin die in de bijbel van eenieder staat. Geschreven in rode dike vette drukletters.

Ze verplaatst het gewicht van haar gehakte voet op haar andere, ziet Sylvain. Gebiologeerd blijft hij haar bekijken. Ze straalt ongenaakbaarheid uit in alle kwetsbaarheid.

Als plots haar gezicht bevriest, weet Sylvain het zeker. Een jaarloon nu: Ze is verliefd. Haar scherm geeft nu de woorden weer van haar man die vraagt de kinderen niet te vergeten die nog ergens heen gebracht moeten. Vandaar haar schichtige blik. Alsof ze betrapt werd.

Sylvain hoopt dat de bus nog lang wegblijft. Volledig gaat hij op in haar. Hoopt dat haar geliefde haar lach terug tevoorschijn schrijft. Hoe de uitstraling van een mens van de ene seconde op de andere zo een gedaanteverwisseling kan ondergaan vindt hij magisch.

De enige kracht die daar toe in staat is, is liefde.

`Ga ervoor` zegt Sylvain plots luidop.

Zijn woorden gaan verloren in het ronkende geluid van de dieselmotor van de aankomende bus.

Leave a Reply