Vervolg op ‘Het Walhalla van het hol gekwaak(26)’
De tweede nul bood zich aan tijdens die eerste week verbanning van vele. En tweede keren zijn minder verrassend. Ervaring is de vijl die scherpe kanten wegvijlt van dingen die opnieuw meegemaakt worden. Nog vele eerste keren had Sylvain nog voor de boeg.
Deze keer was het wiskunde die zorgde voor een onrustige terugrit op de bus. Nu wist hij wat hem te wachten stond. Een stilte zodadelijk die als de loden mantel van de tandarts om hem heen zou gedrapeerd worden. De blik van zijn vader die hem zou fileren, zijn moeder stilzwijgend beamend dat straf hoorde.
Dat bij zijn thuiskomst zijn vader er nu altijd was, vond Sylvain raar. Vroeger had hij het huis voor zichzelf een uur na van school komen, sinds een maand was zijn vader er al. Of nog. Dat was Sylvain een raadsel. Want ‘s ochtends was pa er nu ook altijd. Ging hij niet meer werken? De gesprekken over vroege overvolle treinen en geen parkeerplek aan het station waren ook achterwege gebleven. Sylvain leefde met mensen waar hij bitter weinig van wist. Zijn verwekkers.
‘Een maand naar je kamer na het eten’ viel het gortdroge verdict.
Alleen de hamerslag van de rechter ontbreekt, dacht Sylvain. op een vreemde manier was hij opgelucht. Waar dat vandaan kwam kon hij zelf niet rijmen.
Het onvermijdelijke? dacht Sylvain. En waarom een maand nu? Vorige week bleek een nul op de handelsbeurs van straffen nog op een week te staan. Omdat die week niet voldoende bleek door het nu alweer hebben van een nul? Terwijl hij echt wel die toetsen vorige week gemaakt had. Alleen was de lerares wiskunde blijkbaar wat trager met het opmaken van haar cijfers en had hij pas het resultaat deze week gekregen. Sylvain begreep wel dat hij gestraft moest. Een ouder moest toch zorgen dat zijn kind goed studeerde en flink was. Geen schoffie zoals er een paar van in zijn klas zaten. Die hadden wellicht ouders die hen niet straften en die dus nooit ver zouden raken in het leven. Ver raken in het leven vond Sylvain een rare uitdrukking. Naar waar ver raken?
Hij keek in zijn bord waar een kotelet dreef in haar eigen nat. De dampende aardappelen die aan de randen bruinig werden, het nat van de kotelet opzogen. Hij had zin in een lepel ajuinsaus voor op de sperziebonen. Keek naar het pannetje maar dorstte niet de lepel aan te raken. Een gevoel van dat niet verdienen overviel hem. Het onvermijdelijke zaad van schuldgevoel was nu ook bij hem ingeplant.
Volgende metro 1m 38 s