En dan kijgt de minister een lederen tas, de burgemeester een sjerp en de volksvertegenwoordiger een zetel. Iedereen tevree. En allen een gloednieuwe schaar. Want linten knippen met van oor tot oor vervroren lach op het gelaat denkend aan het gelag van eten en drinken achteraf.

Een bijl behoort niet tot het gereedschap van deze heren. Daar kan je namelijk knopen mee doorhakken, en daar doen zij niet aan.

Of er nu 34 doden vallen, 340, of 3400, het laat hen Siberisch koud. Net zoals Clinton staalhard ontkende dat Lewinsky zijn leuter in haar mond propte tot beider vertier, staan deze heren nu hun medeleven te betuigen en ik geloof er niets van. Dat Clinton en Lewinsky rollebolden op een gestolen moment kan alleen maar op mijn begrip rekenen. Zelfs zijn gelieg was een zielig apenootje vergeleken met het schofferend gedrag en reactievermogen van de verkozenen alhier.

Hun daden na de aanslagen zijn het pure en onversneden bewijs van hun Siberisch koude harten.

Zij werden verkozen om het maken van beloftes, veelal loos gekwatel ontsproten aan het brein van een of ander meer dan goed vergoede tekstschrijver. Hun haren gekamd door een kapper zonder fantasie, hun pakken en grappen door een imagobouwer gekozen.

Een team hebben ze nodig om zich heen om zichzelf nog verkocht te krijgen aan het volk.

Eenmaal de medelevende woorden op radio en televisie zijn geacteerd gaan de deuren dicht en laten de heren het masker van medeleven vallen. Het gelaat van de hach te redden is een wrede. Een gelaat waar plots de haat uitspreekt eenmaal de bevroren lach mag losgelaten omdat niemand kijkt of ziet. Want de slachtoffers zijn zijzelf in hun verkapte redenerende hoofden. Zij die nu ook nog eens moeten lezen dat er in Panama gevoelige informatie plots het daglicht zag. Zij zijn ten einde raad over zoveel onrecht. En nog virtuozer dan Hamilton, Alonso en Rosberg samen, wringen ze zich door bochten aan een duizelingwekkende snelheid om de verantwoordelijkheid op een ander af te schuiven.

Een ander die eveneens meedraait op de mallemolen van dit absurd spel.

Tom