Vervolg op “Het Walhalla van het hol gekwaak(22)”
‘Er vielen bommen in Brussel!’
Sylvain die als eerste op het verdiep zat zoals elke dag, keek op.
In een gezicht waar een zweem van sensatie oplichtte.
Hij was net ingelogd.
‘Ow’ antwoordde hij kort.
‘Ja! Hopen doden!’
Hij opende een browser en tikte ‘nieuws’ in.
Inderdaad. De luchthaven in Zaventem bleek twee bommen te slikken gekregen te hebben. Elke nieuwssite had meteen een live feed opgestart. Er was sprake van twee doden. Toen van dertien. En dan van acht.
Sylvain werd wee van woede. De dodendans in cijfers. De woorden ‘mogelijks’ en ‘waarschijnlijk’ waren loze. Een schoffering. Een sirene lokroep om lezers.
Mensen druppelden de werkvloer op en werden meteen gretig met de vraag bestookt: Al gehoord? Een aanslag op de luchthaven van Brussel!
De toon van trots kon de vrager niet verhullen. De sensatie viel met emmertjes uit de lucht te scheppen.
Sylvain keek rond en zag verschillende groepjes om computers troepen. Elkeen met zijn mening. Hier en daar een kreet van onzetting. Sylvain had zijn twijfels over de waarachigheid van ontzetting.
Een van hen had zich opgegooid om elk nieuwtje dat op de live feeds verscheen over de werkvloer heen te roepen. En hoe heftiger het nieuwtje, hoe gretiger er werd ge-ontzet.
Sylvain sloot zijn browser. En zijn oren.
Er viel weinig nieuws te rapen. Er waren een paar bommen ontploft. Een aantal arme drommels die wellicht net afscheid hadden genomen van familie, vriend, vriendin, vrouw, man of kinderen hadden niet geweten dat ze dat zonet voorgoed gedaan hadden. Beseffen zouden ze het nooit. Zij die achter bleven en nog de kus voelden, de geur roken en de aanraking van de zonet gedode wel. Meer viel er niet te rapen aan nieuws. En hier was niets gretigs sensationeel aan.
Een paar uur verstreken. Hier viel vandaag weinig te beleven. De totale chaos in het thuisland zorgden ervoor dat zowat alle telefoonnetwerken platlagen. Door het raam kijkend zag hij de Spanjaarden over het grote plein naast dit gebouw kuierden. Voor hen was Brussel ver van hun bed show.
Op de werkvloer viel hier en daar een grap. Zo nu en dan verslapte de aandacht voor wat er gebeurd was. Terwijl wat gebeurde nu pas aanvang nam. Want nu begonnen diegenen die deze lafste daad der daden uitgevoerd had het resultaat ervan te oogsten: Angst.
Het eendere gevoel angst had zovele vluchtelingen doen besluiten te vertrekken. Weg van ellende en dood. Weg van bommen en terreur.
Sylvain vroeg zich af of nu net deze daad geen begrip zou opwekken. De angst niet te laten zegevieren. Hoe moeilijk dat ook is.
Misschien net door de angst die nu overviel te beseffen hoe absurd het was vluchtelingen die met net dezelfde angst te kampen hadden buien te willen flikkeren. Bommen overleefden ze. Terreur overleefden ze. Angst hebben ze nog steeds. Net zoals de Europeaan.
Volgende metro 1m 46s