Het moet gezegd, ook ik laat me voortdurend bij de neus nemen. Nooit zal men mij betrappen in groot warenhuizen of winkelcentra. Maar ook het godvergeten gat waar ik al jaren toef aan de rand van Barcelona beschikt over een buurtsupermarkt. Daar val ik wel eens tegen te komen.

In de schappen graaiend naar yoghurt sommeert mijn brein me Danone te nemen. De mayonaise die ik over de dan nog aan te kopen en bakken biefstuk kwak zal van Devos-Lemmens zijn. De aankoop om mijn ochtendlijke fris gewassen oksels geen onwelriekende walmen te laten verspreiden ergens tegen noenen zal van AXE zijn. Ik lijk wel een reclamespot te schrijven. Het tegendeel is waar.

Het waarom ik dat doe is wat me bezig houdt al lange tijd. En al bij al is het antwoord overduidelijk. Sinds ik leerde lezen, schrijven, observeren werd ik netjes geprogrammeerd met angst middels reclame. Stel u maar eens voor als u geen Danone koopt wat een ander bocht met uw darmflora uitvreten zal. U mayonaise slikt, gefabriceerd met niet verse biologische eitjes. Terwijl ik het eerst niet biologisch ei nog moet tegenkomen, doch dit terzijde.
Waarop baseer ik dat vertrouwen om net die dingen te kopen? Het waarom weten we al, geconditioneerdheid, het vertrouwen? Weet ik veel uit welke spuittuit die mayonaise de pot in ejaculeerde, in welke enorme kuip het yoghurtje in een potje werd gedeponeerd, it welke koe haar zijde de biefstuk gehakt werd.

En dan zie ik een vrouw staan twijfelen bij een schap. Witte botten, strakke zwarte broek om een prachtige kont. Elegante heupen en om haar bovenlijf een witte wollen trui. Pas dan zie ik waar ze over twijfelt. Vetarm of vetvrije kaas. Misschien vindt ze zichzelf te dik? Misschien vindt ze zichzelf perfect net omdat ze al jaren vetarme of vetvrije kaas verorbert? Geen idee. Wel doet ze dit omdat blijkbaar ook zij van kindsbeen idealen in haar mooie kop geramd kreeg. Want die heeft ze ook, een mooi gezicht.
Het schoonheidsideaal gedicteerd door geraamtes op catwalks. Ook het omgekeerde komt in zwang, maatje meer catwalks. Toch vind ik het een verwarrend gedoe. De één legt het ginste op, de ander het minste.
Het draait mij hier evengoed om mannen als vrouwen, vooraleer er misverstanden ontstaan. De worsteling die velen met hun lijf doorstaan net omdat je overal met je neus gedrukt wordt op lijven die als wetten dicteren wat het juiste is, is een wrede. En vanwaar dat vertrouwen in dat ideaal? Net als de vreet, waar komt dat vandaan?

Het komt van gisse snuiters die er geld van maken.

Kijk eens wat een knappe griet die jongen aan de haak sloeg! Hij gebruikt overduidelijk Clearasil! Zonder Clearasil schrijft u binnen tien jaar contactadvertenties uit wanhoop beste vriend! Geen liefde zonder Clearasil! Ook het arme meisje dat naliet dit goddelijke product te gebruiken zal als ouwe vrijster nagewezen worden.

Ik bleef haar twijfel nog even aanzien. Toen ze uiteindelijk koos voor vetarm stapte ik op haar toe. Ze schrok even. Bekeek mijn door littekens getekende gezicht, geen Clearasil overduidelijk.
“U bent een mooie vrouw. Vetarm of vetvrij terzijde”.

Ik liet me voor een keer niet bij de neus nemen.

Was getekend

Tom